Arlette van Hout uit Mill nam dit jaar deel aan de Brabantse kerstgedichtenwedstrijd. Haar gedicht met de titel “'n buukske mit 'n gouwe rendje” eindigde bij de beste 20 van dit jaar.
Zaterdagmiddag 16 december was de finale in Boxmeer. Daar las ook Arlette haar gedicht voor aan de jury. “Ik zat niet in de finale maar heb enorm genoten van het schrijven en het herbeleven van mijn jeugd,” vertelt Arlette. “Volgend jaar doe ik zeker weer mee.”
'n buukske mit 'n gouwe rendje:
In mien hart heb Ik ’n gouwe buukske en dè du me deugd!
T’ verhaal gut òver mien kienderjoaren en mien jeugd.
Ik kwaam ès urste ter wirreld bij òs pa en òs moei,
groeide ès kol en hield wel van ‘n bietje gestoei,
zo samen mit mien bruurkes tussen de verkus en de koei.
Òs moeder ze’n oit ùs tiggen òs vàder: Mins mèjt ’t gras en vat dieje zeis!
Ik hielp dan mit, want ik war ‘t knèchtje: Paps grote meis!
In de stalle tusse òs knient en de kieppen leerden ik fluiten,
en zo ès òs moe altied zééj, kridde dan jongens mit duiten.
Nôg ziej ‘k ‘t pèrdje grazen in dieje wei,
en krig ik van òs moe wà kurskes veur ‘t pèrdje zo ès ze zééj.
En ès we zo’s un fisje hàn, mit de neudige sjek en sigrette,
dan stonde die àltied in zò’n glèske noast de servette.
En ziej ‘k nog die plumkes rook ùmhoog kringen.
En heur ik in gedachte òs moe bij de wastobbe zingen:
Ik goi veur niemand àn de kant, allinig veur ‘n pèrd en ’n wagen, mar nie veur klène blagen!
Zóó wùrd mien buukske mit ‘t rendje van goud,
vol mit mòi herinneringen wel heul èrrug oud.
‘T lèste hoofdstuk gift mien ‘n verdrietige rimpel,
want òs vàder klom al èrder via ùn trepke nùr den himmel,
mar òs moeder ging ùm afgelopen joar achternò.
Dus dì wùrd mien ùrste kerst zonder mien òuwerlijk huus.
Zuutjes zal ik er wel ‘n traontje ùm wegpinken.
Mar ès ik dan àn den himmel ùmhoog kiek en tweej schitterende sterren ziej blinke,
dán vuul ik mien de riekste mins van ’t heelal.
Umde’k ááltied van hùllie houwen blieven zal!
