Wie haij dè nou kunne’n denke, vur vijftig joor trug, dè ons M’rietje en ik nog is oit unne’n taart zouwe krijge en dè nog wel van ons, mòije ouwe trouwe Gemente Mill.
Hoe ònthááwe ze ut allemòl en hoe wieëte ze dè eigelèk? Want toen wij vur vijftig joor trug vur de wet trouwde, trouwde wij in het stadhuis van ut stèdje Grave.
Ja, dè wet eigelèk hòst niemes mar ons M’rietje is eigelèk un echte stadse. Soms kan ik dè nog merke, mar ik heb er mè liere lééve, mar ons M’rietje hè èvvel toch òk nogal is af en tòw moete slikke.
Onze Vàdder en ons Moeder vertelde ut tigge Jan en Alleman in Zèlland en òn iederieën die ut mar wou húúre; onze Pieter, de jongste van ons, trouwt mè un stadse. Ons aanzien steeg dan òk tot groewte hògte in Zèlland.
Dè Vàdder van ons M’rietje, zin tigge ming, toen we van de trappe af kwame van ut stadhuis in de Graaf; Nou bende wel vur de wet getrouwd, mar verders veranderd ‘r niks… en ik waar zò blééj.
Jawel dur veranderde wel wà, wij trouwde nie vur niks nog net op d’n dartigste december.
Op de urste plàts waart diejen dag in de Graaf vur niks, dè waar de urste winst al en wè hàn in dè joor unne’n hóóp belastingvurdieël, ik geluuf zelfs wel vier tientjes en dè waar toendertijd unne’n hoop geld en gaaw verdiend.
Dur di alles waare wij toch blééj verrast, toen d’n afgelóópe dartigste december, s’mèrges al vruug de vurdeur bel ging en un dienstbode van bakker Verkerk uit Langenbom vur de deur stond mè zò’n groewte doos, wor gè duidelèk ònt kont zien detter unne’n taart in zaat.
De betreffende dienstbode makte d’n deksel ope en jawel hoor unne schònne’n taart.
Wij dinne nàtùrlek net of dè we ut nie verwaacht hàn en kéke zò onneuzel muggelèk, naturlek hàn we al un par daag van te veure tigge mekaar gezééd; zoewe wij òk unne’n taart van de Gemente krijge?
Nou Gemente, alle gekheid op un stùkske, wij wille ollie echt allemòl van Harte Bedanke en dan vural dieje ambtenaar of ambtenares die dè allemòl moet ònthaawe, van die groewte taarte…
Hawdoe
Pietje de Grondwerker en z’n M’rietje
