Wat is het toch genieten als het zonnetje al schijnt als je wakker wordt. Zo vanuit het donker in het licht, wat wil je nog meer.
De vogeltjes fluiten, de natuur ontwaakt en de mens kan zich weer opladen en een flinke dosis energie opbouwen. En dat laatste is voor mij en voor vele anderen hard nodig vermoed ik zo.
Gelukkig heb ik in mijn leven een leermeester gehad die een kei was in positief denken. De grootste stormen doorstond hij en alsof er niets gebeurd was draaide hij de noordenwind naar het zuiden. Dat wil ik ook, heb ik vaak gedacht en doe daar vreselijk mijn best voor. Helaas wil het nog niet altijd lukken, maar de aanhouder wint!
Onlangs heeft Daan de klimop geknipt en gelukkig zag hij nog net op tijd het nestje met daarin een mooi groen turquoise gespikkeld eitje. Zouden we de merel nu weggejaagd hebben? Ik hoop van niet. Gelukkig zag ik een paar dagen later moeder merel op haar nestje zitten. Helaas niet meer op zo’n beschutte plaats; ik kijk zo in de broedkamer. Een paar dagen later kijk ik stiekem als de vogel gevlogen is en jawel hoor, nog een eitje. Ik ben benieuwd hoeveel er nog komen. Twee tot vier keer per jaar kunnen merels een nestje hebben met daarin drie tot vijf eieren, lees ik op Wikipedia. Mijn god dat kun je je toch niet voorstellen dat dit bij de mens zou gebeuren. Een voor een alsjeblieft en als je een meerling krijgt, jeetje dat is hard werken. En we moeten als ouders er ook nog zo lang voor zorgen en als we dan klaar zijn komen er kleinkinderen, of je ouders of naasten die zorg nodig hebben.
Ik bemerkt, het is tenslotte voorjaar, een nieuw beging dus… voor zoverre we van nieuw kunnen spreken, dat ik als het ware niet goed aangesloten ben. Even zat ik op de verkeerde golflengte, de verkeerde trilling, dus als een hazenwind spoed ik me naar een hogere frequentie en zie alles weer positief in. Het zonnetje schijnt, de bloemetjes kijken met een glimlach naar de mens die ook al heeft hij het goed, te vaak nog zijn kopje laat hangen. Zo… word ik daar even op mijn vingers getikt door het kleine fiere bloemetje. Zo gauw dwaal je dus af. Wat is het moeilijk om je altijd op een positieve zender af te stellen.
Mijn mooie lieve drukke en beweeglijke bloemetje Fenna ga ik zondag ophalen want papa werkt en mama moet tolken voor een Siberische sjamaan. Ze vond het eerst een beetje eng want wat is dat eigenlijk, sjamanisme? ‘Hartstikke leuk’ zei ik tegen haar want ik houd er wel van om een andere leefwijze, geloof e.d. te onderzoeken. Want als je iets bij voorbaat al afwijst heb je geen kans om iets te leren, je eigen persoonlijke mening hierover te vormen. Neutraal ergens ingaan is vaak nog een hele kunst met de media, de maatschappij en je opvoeding die van alles en nog wat in je systeem geduwd heeft. Weliswaar met de beste intentie, maar toch. Dwaal ik nu weer af en vergeet ik positief te denken? Of ben ik gewoon nuchter en heb ik last van oude pijntjes? Verkeerde verwachtingspatronen en hup, ik zie me weer afglijden naar de duisternis en het doemdenken.
‘Mam. Je bent niet ziek en zielig’ hoor ik even later mijn zoon zeggen en gaandeweg het gesprek bemerkt hij dat hij zich een beetje ziek en zielig vindt. Het is me toch wat! Nog heel wat werk aan de winkel om positief denken beter in ons systeem te krijgen. Het zonnetje schijnt, de vogeltjes fluiten, de bloesem ruikt heerlijk…dat gaat lukken!
Tilly Gerritsma
