Het gebeurt elk jaar weer: de bladeren vallen van de bomen. Dat geeft altijd een mooi herfstbeeld in onze bossen. Maar we hebben ook best veel bomen langs onze wegen, buiten en binnen de bebouwde kom. Daar zorgen de vallende bladeren voor enig ongemak.
Rond het huis waaien de bladeren altijd op een hoopje voor de achterdeur, tenminste dat zegt mijn vrouw altijd. En op de fietspaden ontstaan er van die opgewaaide wallen van blad waardoor je bang wordt dat je een schuiver gaat maken. Op plekken in de bebouwde kom waar veel gemeentebomen bij elkaar staan, zetten we altijd bladkorven neer zodat omwonenden de bladeren, die in hun tuin waaien, daarin kunnen doen. Daarnaast halen onze mannen van de buitendienst ook weer hun bladblazers te voorschijn om de fiets- en voetpaden begaanbaar te houden en we huren een aannemer in die met een extra ploeg bladblazers en een grote zuigwagen een paar rondjes maakt door onze dorpen. We plannen deze werkzaamheden met de aannemer van tevoren in, zodat we de mensen vooraf op de hoogte kunnen brengen wanneer de zuigwagen bij hen langs komt. Zo kunnen zij het blad dat in hun voortuin of op hun oprit ligt ook even naar kant van de straat vegen zodat het met de grote hoop wordt meegenomen.
Moeder natuur
Goed bedacht! Maar dit jaar ging het net even anders. De bomen hielden dit jaar geen rekening met onze planning en de bladeren bleven veel langer aan de bomen hangen dan andere jaren. Daar ging ons schema. De bekendmaking van onze planning van de zuigwagen hebben we daarom achterwege gelaten in afwachting van de planning van moeder natuur. En u voelt hem al aankomen: een paar weken later werden we verrast door een paar koude nachten en ineens lag het blad massaal op de grond. Werk aan de winkel en meteen aan de slag. Bekendmaken van de route had toen ook weinig zin meer omdat het werk diezelfde dag met voorrang werd opgepakt. Inmiddels is het grootste werk al weer voorbij en beraden we ons hoe we volgend jaar beter rekening kunnen houden met het schuiven in de planning.
Mooi product
Misschien vraagt u zich af waar we met al dat blad naar toe gaan? Daar heeft onze buitendienst iets slims voor gevonden: Inkuilen zoals de boeren met hun kuilgras of snijmais doen. Alleen in dit geval wordt een vloeistof met bacteriën toegevoegd waardoor de bladeren gedurende de wintermaanden onder zuurstofloze omstandigheden verteren. In het voorjaar wordt de kuil opengemaakt en kan het product op het land worden gebracht als een soort ruwe compost. Als je het spul in je hand pakt, herken je nog steeds de bladeren, maar als je het een beetje tussen je handen wrijft valt het meteen uit elkaar. Het blijkt een goed product om de kwaliteit van de bodemstructuur te verbeteren.
Twee jaar geleden had één boer belangstelling voor dit product. Inmiddels hebben we te weinig blad om aan de vraag van alle belangstellenden te kunnen voldoen. Enkele jaren geleden was het blad nog bedrijfsafval en moesten we kosten maken om het te mogen leveren aan een afvalverwerker. Nu maken we vergelijkbare kosten, maar we houden een mooi product over om de bodemstructuur te verbeteren.
