Niet dat ik zoveel op Facebook zit, maar zo nu en dan scrol ik toch even door alle berichten heen. Vooral de creatieve pagina’s vind ik erg leuk, maar de laatste weken heeft toch een heel ander soort bericht de overhand op mijn Facebook.
Het lijkt erop, dat heel veel inwoners van de gemeente Mill en St.Hubert aan een gezamenlijk doel werken. Nou ja, niet echt een gezamenlijk doel, want iedereen doet het voor zichzelf. Of voor een ander. Maar ze hebben allemaal wel hetzelfde doel, namelijk: het boek vol krijgen. En met dat boek bedoel ik natuurlijk het historische fotoalbum, waarvoor je in de afgelopen periode bij Albert Heijn de 192 stickers kon verzamelen. Een prachtig overzicht van gebouwen, activiteiten en mensen van toen en nu.
En dan is Facebook een heel handig en dankbaar medium. Diverse foto’s van geschreven of getypte lijstjes met daarop de nummers van de nog benodigde stickers illustreren de oproep om het boek vol te krijgen. Of dat van de schrijver zelf, of van zijn oma of van de buurvrouw. Ik heb zelfs een professioneel Excelbestand voorbij zien komen. Mensen maken afspraken om de kaartjes bij elkaar op te halen of doen ze bij iemand in de brievenbus. Terwijl dit niet echt de insteek van het verzamelalbum is, zorgt het zeer zeker voor verbroedering en verbinding. In het kader van de campagne “Aandacht voor elkaar” levert dit boek ook daar een grote bijdrage aan.
In het verleden, toen ik nog op basisschool ’t Stekske te Langenboom werkzaam was, spaarde ik altijd voor soortgelijke verzamelalbums, als de Albert Heijn weer een actie had. De dieren- of voetbalplaatjes nam ik mee naar school en elke dag mocht een leerling enkele plaatjes inplakken. En als we met de hele klas samen het boek vol hadden gekregen, werd er volop gejuicht en kreeg het fotoalbum een plekje in de klassenbibliotheek. Het saamhorigheidsgevoel was groot.
In een nog verder verleden, zo rond 1970, heb ik als 11-jarig meisje een boek met dierenplaatjes volgespaard. Ik kan me herinneren, dat ik helemaal kon verdwalen in de fantastische dierenwereld en er vele uurtjes plezier aan heb beleefd. Ik was vooral helemaal onder de indruk van een plaatje van een sabeltandtijger en een foto van een axelotl. Ik heb het boek altijd bewaard, maar toen ik het deze week weer tevoorschijn haalde, was ik toch enigszins teleurgesteld. Er zat namelijk een sticker op geplakt met daarop de naam van één van mijn zussen, terwijl ik altijd in de veronderstelling ben geweest, dat het mijn boek was. Och, laten we het in plaats van verbroedering maar “verzustering” noemen.
Inmiddels is de ruilbeurs bij de Albert Heijn voorbij en ik hoop, dat iedereen zijn boek vol heeft gekregen, ook diegene die pas laat de kriebels kregen en op de valreep nog aan het sparen gingen.
Op Facebook zag ik ook meerdere malen een oproep voorbij komen van iemand, die werkzaam is op Zorgcentrum Aldenhorst, die voor 4 afdelingen elk een boek vol wilde sparen. Ik hoop van harte, dat dit gelukt is, want hoe mooi is het om met de bewoners in gesprek te gaan over datgene, wat ze van vroeger nog weten en herkennen. Dan pas ontdek je hoe waardevol herinneringen zijn en hoe toen en nu met elkaar verbonden worden.
Rest mij alleen nog de vraag: van welke herinnering zou jij een foto willen hebben?
Marja Verheijen,
