Ieder joor viert iederiejn zunne eige verjeurdag op zun eige menier. Vruger waart ooit, dè gè halfweg d’n dag pas docht, verrekt ja, ik ben vandaag jùrrig. Ons Moeder haij wel aander dinge um te onthaawe dan minge verjeurdag.
Dùr kumt nog bij, vruger hàn ze overal tusse de tien en dartien keinder en onthàwt dan mar is krek wie wanneer jurrig is.
Kado’s en groewte taarte mè un meegebakke foto kende ze toen nog nie, dè is iets van de lèste jorre.
Ooit, ja hiejl ooit, kreede unne kaort van un meidje of jonge die jou hiejl erg mocht en dan stond’r op d’n achterkant; zop, zie onder postzegel.
Nou en dan moeste dieje postzegel d’r zonder kèpot te scheure van af zien te krijge. De fluitketel wier op ut gas gezet en dan moeste, ès ut watter kokte, diej postzegel dur hiejl vanaf zien te krijge.
Ès gè dan geluk hait dan stònne d’r dreeij kruiske’s onder en dè makte oewe verjeurdag hellemòl goed. D’r kon gèn kado tiggen op, want dreeij kruiske’s betiejekende dreej kusjes. Ja, d’r kreede zelfs un kleur van en de vlinders in oewe’n buik ginge nogal te kier.
Wà waar dè toch unne moije’n tijd.
Maarr…ut word wer moi, de zòmmer kumt’r aon, de Carona gùt zuutjes aon weg, de mondkepkes kunne ingelijst worre en gè hoeft niemer mè unne’n groewte’n boog um iemest hen te loope, net of dè gè er bang van bent.
Bij die van’t Lagerhuis dur waart ok druk, ut hong’r mè de biejn buite.
Niks Carona alles op enne’n hoop en mar prooste op die twieje durre verjeurdag.
Ja die verjeurdagen vergette nie, ut stond mè groewte letters in de Neije Krant; Wij zing samen honderd en tien joor jong en ès gè ons kamt feliciteren dan meude vur niks binne en nò negen ùrre ist mèkant vur niks drinke, wà wilde nog mier? Toch slim van dieje Stephan en Patrick,
Twieje vliege in iejn klap…
Als nog Proficiat en Hawdoe,
Pietje de Grondwerker
