Wà waart gras toch wer blééj en stook ès urste zun gruun köpke bòvve de rest uit.
Ons bloembakke mè al die veurjoorsbloeiers snakte nor watter. Ons M’rietje hè onze gieter dukker in d’n erm gevat dan ming, in de afgeloope 54 joor. Ut watter waar nie òn te haole.
Ja gelukkig haij ik ut vùrgende joor van hel ons familie unne regenton gekrigge. Ik haij liever zo’n houtere ton gehad, mè zo’n drééijkròntje en unne’n houtere deksel, mar dè zaat er nog nie aon.
Gè moet mar tevrééje zing mè ut geen wà gekrijt en ge het pas ok nog ok un lintje gehad en we kunne nie ònt geeve blijve.
Di waare onze eige woorden van vruger die wij tigge heur toendertijd zinne. Ja, boontje kumt um z’n loontje!
Mar dè ut tijd wier vur wa regen dè konde al òn de beum zien ; ze lieten al wà blad valle. Bij die groewte gemente van nou hàn ze dur nog hellemol nie op geteld. Alle bessemsteele moese nog on de bessems gezet worre en zè hàn nog niemest die ut veegmachien kon bediene en tot overmaat van ramp is Theo me de vut gegon.
Ik heb gehùrd detter eigelek alle mergès zo’n achthonderdman nor ut gementehuis du in Boxmeer en dur zing mar zeuvehonder zitplàtse’mar ùmdè ze nie allemol kamme kunne ze allemol toch zitte.
Nou en dan ister toch nog liggelek iemest die dan zittend zo’n veegmachien kan bediene.
Ut Watterschap klaagde ok al steen en been en waare watter van d’n enne sloot in d’n andere mè man en macht ont overbrenge mè dur eige meegenòmme emmertjes nog van sunterklos verlééje joor.
En dè zulde nou aalt zien de radio vespeld unn streng winter en nou stutter gèn watter inde bonkevaart dus wer gèn elfstedentocht.
Ut ennigste wà gewoon deur ging hier in mill waar de kermis me unne’n afgezakte HOLLY- HOLY en unne olliebolle kroom waarvan de bolle moij lichtbruin laaage te worre in de zon tusse de buien deur. En zouwe ziede mar wer nò al dieje zonneschijn kumt er regen!
Hawdoe
Pietje de grondwerker
