Ja, wie kentúm nie? Nou trok ie ok wel de aandacht nor um tow; Hij zaat op zunne’n aawen dag nog op de rug van zo’n wit perd en Hij rééíj ovver de daken hen en kroop bij de mense dur de schorstiejn nor binne.
Ok waare dur aalt twieje …….veegpiete bij. Enne van de twieje ……veegpiete kroop veurop dan Sunterklos en dan nog zo’nne zelfde ès dieje’n urste.
Ut perd blif op ut dak aachter stòn te drentele. En toch bleeve alle panne hiejl. Mar dur gebeurde wel mier wà wij ès menske’s nie snapte.
Dè dur dieje schorstiejn kruipe kon toch eigelek ok nie zonder olling onder ut roet te zitte.
En de pekske’s waare toendertijd nog wel nie zò groewt, mar toch grotter dan de pijp van de schorstiejn. Un touwke spring en unne’n houtere’n tol dè ging nog wel mar van die stenen poppen moeste al goed inpakke.
De jonge’s onder ons kreege ès ze geluk hàn zo’nne blekkeTonka auto of tractor. Bij allebei moeste zelf bromme tot de spouw langs oew kin ùmbleg liep en gè kroopt op ouw kniejes dur de kamer of keuke hen.
Ondertusse zaate de dùrskes ijverig die poppen uit en aon te trekke.
Vadder en Moeder kreege, vur ut oog van’t kerkvolk ok ieder un pekske. Gè hoefde nie te rooije; ut zelfde ès verlééje joor, un chocolade letter die zaat verpakt in zo’n blauwe doos wor unne stempel op stond van; Madrid 5 december.
Ès snoep kreege de dùrskes van die zuigfleske’s wor un sort muiskes in zaate, zuut van smaak en róse en blouw van kleur. De jonge’s kreege vandie snoepsigaartjes wor gè dáág op kont sabbele, ut waar dan net echt en zoewe wier ut rooke al vruug gelierd.
Ès gè geluk hat dan krééde ok nog un haffel van die suikerbeesjes en dan moeste zoewe zien te ruile dègge d’r van ieder iejn hàit. Ja toen waar, Sunterklòs nog echt… Sunterklòs…
Hawdoe
Pietje de Grondwerker
