Hoewel ik qua eten toch niet echt kieskeurig ben, is het desalniettemin nodig om aan dit item een tweede deel te wijden.
Onze 3 zonen en vooral de oudste proberen in tegenstelling tot mij van alles uit. Zo’n 25 jaar geleden waren we in Estartit in Spanje op vakantie. In een restaurant stond gelukkig ook de Engelse vertaling op de menukaart. Van één gerecht wist ik echter ook in het Engels niet wat het was. Dus zei onze Jeroen van ongeveer 10 jaar: ”Dan doe die mij maar!”. Het was dus een volledige verrassing, wat er opgediend zou worden. Hij kreeg een groot bord voorgeschoteld met daarop een even zo grote vis in het zout gelegd. Hij heeft de hele vis met smaak opgepeuzeld en de kop met nog de ogen erin werd van alle kanten bestudeerd.
Dat was trouwens heel vaak het geval met eten. Een pan paella werd eerst volledig geanalyseerd. De mosselen en de garnalen werden op anatomische wijze ontleed, waardoor het meer op een biologieles leek dan het nuttigen van een maaltijd.
Toen de jongens de basisschoolleeftijd hadden, gingen wij een keer uiteten in het toenmalige Zuid-Amerikaanse restaurant Mi Madre in Uden. Er stonden voor onze fijnproevers diverse interessante items op de kaart. Hun oog viel op een aantal voorgerechten bereid met meelworm, sprinkhaan, slang en krokodil. Daar deze nogal prijzig waren en ze er beslist hun buik niet aan vol zouden eten, gaf ik hen toch echt dringend het advies een andere keuze te maken. De serveerster had blijkbaar onze discussie meegekregen en kwam met het voorstel om een soort proeverijtje van alle genoemde ingrediënten te maken voor de prijs van één voorgerecht. Het was namelijk nog niet druk in de keuken en ze vond het zo leuk, dat kinderen dit aparte eten aandurfden. Dat aanbod konden we niet afslaan natuurlijk. Ze hebben alles tot het laatste stukje opgegeten en genoten van de bijzondere ervaring.
Vorige zomer waren wij in Valencia, een prachtige stad met schitterende gebouwen en heerlijk eten. Nou ja , tot op de laatste avond. Wij namen plaats op een terras op een mooi klein pleintje omringd door historische panden. De ober bleek een Nederlander te zijn, dus een taalbarrière was er niet. Onze tafelgenoot vroeg enige uitleg over een bepaald gerecht. Het was een soort van tagliatelle met allerlei ingrediënten en de ober gaf een uitgebreide beschrijving ervan. Dat leek me wel wat! Iedereen had besteld en ik gaf als laatste door wat ik graag wilde. De tagliatelle! Zegt die ober: ”Die hebben we niet. Die is vandaag vers gemaakt en kunnen we pas morgen serveren!”. Mij ontging elke logica van zijn enthousiast betoog over het gerecht van zojuist. Dus ik maakte snel een andere keuze: ”Wat zit er in de Russian Salad?”, vroeg ik. Het bleek een voorgerecht met aardappelen, ei en salade te zijn. Ook prima, want ik had niet echt een reuzehonger.
Toen het voor mijn neus werd gezet, rook ik het meteen. Vis! En ook nog eens tonijn! Al helemaal niet mijn favoriet. Op aandringen van de rest van het gezelschap vroeg ik toch maar eens om nadere uitleg. Waarom had die ober het meest aanwezige ingrediënt van die salade niet genoemd? Hij was ervan uitgegaan, dat ik wel wist, dat in een Russische salade tonijn zit. Zijn excuses maken vond ie niet nodig. We waren sowieso niet echt tevreden over de kwaliteit van het eten en de hele gang van zaken, dus we keken eens naar de reviews. Dat hadden we eerder moeten doen!
Daarna namen we nog plaats op een terras op de Plaza de la Reina en ik bestelde een thee. Dat bleek niet mogelijk te zijn. ”Tea is finished!”. Dus ik vroeg: ”How can tea be finished? It‘s only water and a teabag?”. Maar de serveerster bleef bij haar punt en ik kreeg een spontane lachbui van pure irritatie. Maar Valencia is fantastisch!
Rest mij alleen nog de vraag: welke stad zou jij nog weleens willen bezoeken?
Marja Verheijen
