Het is al een poosje geleden, dat het volgende gebeurde, namelijk op dinsdag 20 december 2022. Ik ging meehelpen met het kerstknutselen op De Schare in Sint Hubert, de school van onze kleinzonen Driek en Ties.
Bij binnenkomst ging ik op het geluid af en zag een groepje moeders staan te praten. Ze keken mij aan, begonnen wat te fluisteren en keken mij nog een keer aan, dus ik dacht even, dat mijn haar niet goed zat of mijn mascara uitgelopen was. Tot één van de moeders zei: ”Dag, juffrouw Marja”. In zo’n geval maken mijn hersenen overuren, want hopelijk herken ik na zoveel jaren nog een oud-leerling en zo ja, hoe heten ze dan ook alweer. Het bleek Heidi te zijn, die in 1985 op ’t Stekske in Langenboom bij mij in groep 8 had gezeten. Ze feliciteerde me al snel met onze huwelijksdag, want ze wist zich nog te herinneren, dat mijn man en ik in dat jaar op 20 december getrouwd waren. De hele klas was toen uitgenodigd tijdens de huwelijksinzegening in de kapel en ‘s middags vierden we een klein feestje. Ik heb toen mijn leerlingen de trouwkaart laten ontwerpen en die van Heidi werd uitgekozen om naar alle genodigden te sturen. Blijkbaar was deze dag haar nog steeds bijgebleven.
Tijdens het knutselen stonden we in hetzelfde lokaal, zodat we zo nu en dan een praatje konden maken. Ik vind het namelijk altijd interessant om te horen wat voor beroep mijn voormalige leerlingen zijn gaan uitoefenen en hoe ieders leven is verlopen.
In geval van Heidi bleken zij en haar man een heel verdrietige periode meegemaakt te hebben, want ze hadden jaren geleden twee kindjes verloren aan een stofwisselingsziekte. Gelukkig zijn ze nu dolblij met hun gezin met twee kerngezonde jongens.
Ik was zeer onder de indruk van haar verhaal. Hun oudste dochter zou nu in 2025 negentien jaar geworden zijn en dan vraag je je af hoe ze eruit gezien zou hebben en wat haar karakter geweest zou zijn. Ik kon dat alleen maar beamen. Wij, de drie zussen, hebben een broer gehad, die we echter nooit gekend hebben, maar we zijn altijd toch benieuwd naar wat voor iemand het geweest zou zijn, wat voor werk hij zou doen en hoe zijn gezin samengesteld zou zijn. Ons Wimke, noemden wij hem altijd, waarop Heidi antwoordde: ”Och, dat is toevallig. Wij hebben het altijd over ons Imke.” Het andere dochtertje van Heidi en haar man moest helaas vroegtijdig geboren worden en heette Lotje.
Meteen kreeg ik eigenlijk het idee om voor Metakids, een organisatie die fondsen werft voor onderzoek naar metabole ziekten, kaarten te gaan maken. En deze bij Onder De Kersenboom weer te gaan verkopen, zoals ik dat voor Stichting Heartbeat ook al had gedaan. U zult zich wel afvragen, waarom dan nu pas. Er kwamen namelijk nog twee andere goede doelen op mijn pad, namelijk Stichting Haarwensen voor het nichtje van mijn schoondochter en Alpe d’HuZes voor de man van ons Kaat. Maar op vrijdag 28 maart en zaterdag 29 maart sta ik van 10.00 tot 17.00 uur op de lente-inspiratiedagen vol leuke decoratie-ideeën en gezellige snuisterijen bij Onder De Kersenboom, Meeuwstraat 3A in Mill. Om het goede doel te steunen heb ik weer van alles leuks en liefs gemaakt, zoals wenskaarten, schilderijtjes en tashangers. Kijk voor foto’s op mijn Facebook.
U komt toch ook? Want een “voor elkaartje” ontvangen, daar wordt iedereen blij van.
Rest mij alleen nog de vraag: Wie gaat u een kaartje sturen?
Marja Verheijen,
