Vorige week hadden de groepen 1, 2 en 3 van Basisschool De Lens een uitstapje naar zorg- en vakantieboerderij De Tienmorgen, want het is lente, dus de koeien gingen van stal en mochten voor het eerst weer naar buiten. Ik ging mee om onze kleindochter Lente (hoe toepasselijk haar naam is voor dit verhaal) en nog 2 andere kinderen naar dit mooie plekje te brengen.
En wat was het een feest! Zo’n 100 kinderen stonden vol spanning te wachten langs de omheining van het pad tussen de stal en de grote wei, waar het fris groene gras op de koeien wachtte. Toen de eerste koeien verschenen, reageerden de kleuters al enthousiast, maar daarna rook de hele kudde de vrijheid en schaterden de kinderen van het lachen. De koeien renden om het hardst, maakten van blijdschap rare bokkensprongen en loeiden van pure opwinding. Wat een blije beestenboel!
Er was een koe, die bokte met de achterpoten, het kwijl liep uit de bek, daarna steigerde ze en schudde hevig met haar kop op en neer. Al klinkt het heel onsmakelijk, het zou een prachtige foto opgeleverd hebben. Het slijm vloog alle kanten op tot wel meer dan twee meter de lucht in, zocht in slierten zijn weg weer naar de grond en schitterde ondertussen in de felle ochtendzon tegen een strak blauwe lucht.
Ik kan ontzettend genieten van de puurheid van dieren en heb dan ook dagelijks behoefte aan mijn portie filmpjes op Facebook en Instagram met vooral honden. Hoe ze wijdbeens liggen te slapen, hoe ze alle ruimte op de bank in nemen, hoe onschuldig ze kijken als de vulling van een kussen door het hele huis verspreid ligt. Ik vind het heerlijk.
Ons hondje Kwiebus heeft ook zo haar eigenaardigheden. Na het eten moet ze altijd rotzooien, zoals wij dat noemen. Dat betekent, dat alle kussens van de bank eraf moeten en ze er mee door de kamer gaat trekken en duwen. Soms wil ze ook naar de bank in de serre en daar gaat ze dan een “kuiltje graven”, waardoor ze al menig draad uit het stof heeft getrokken. En of ik dat erg vind? Nee, eigenlijk niet.
Op Instagram volg ik niks of niemand, maar omdat ik het vaak kijk, komen ze vanzelf tevoorschijn. De filmpjes van Frannie & Gracie, twee chihuahua’s, die vrijwel elke dag met smart wachten op Postman Dan. Ze staan van vreugde op hun spillepoten te springen bij de deur als ze het busje van de United States Postal Service zien aankomen en rennen de inrit af richting de postbode, die hen liefdevol knuffelt. Ze zijn nu ongeveer bij de 668e run, hebben zo’n 110.000 volgers van over de hele wereld en zijn inmiddels nationaal nieuws in de Verenigde Staten. En ik geniet ervan! Voor veel volgers blijkt het zelfs hun geluksmomentje van de dag te zijn, deze kleine blije beestenboel. Postman Dan wordt alsmaar populairder en ontving met Kerstmis van fans maar liefst 30.000 kaarten en pakjes. En de twee dametjes zijn elke keer gekleed in een ander jurkje of pakje meestal gemaakt door hun aanbidders met strikjes, ruches en hun naam erop of die van Postman Dan.
The American way!
Daar zijn wij Hollanders te nuchter voor, dus wij houden het maar bij de koeien, die van plezier door de wei dartelen en zich te goed doen aan het verse gras. Lekker gewoon!
Rest mij alleen nog de vraag: waar geniet jij nou zo veel van?
Marja Verheijen,
