Hè, hè, zin de kiep, ik zou ‘r niks ùmgéve dè ’t nou onderháánd Pòsse waar. Tis toch unne langen tijd dieje vááste, vèrtig dáág en alle dáág zòveul mògelèk eier legge.
Klaag mar nie, zoewe zin onze Vadder, wij moese hard werke en móge mar èns per dag genòg ete en gullie krijt d’n hèllen dag zòveul ete ès gè lust. Ja die kiepe wiere goed gevoeierd um mar zeker genòg eier te hebbe mè de Pòsse.
Ja, die eier ware nie allieën vur eige gerief, nieje, nieje de mòjste eier ginge nor de Pastoer. D’r ware zelfs kiepeboere bij, die òk nog ’n hògger plàts in d’n Hemmel wouwe kóópe en die dinne de eiere òk nog kleure en bij de Pastoer in d’n hof wegdouwe. Dùrrum hebbe òk mèkant alle Pastoers zònne gróóte’n hof en dùrrum doen tigge’swòrrig de keinder dè òk nog. Allieën mè di verschil dè zullie ze niemer nor de Pastoer brenge.
In Rusland, wòr ‘t ùm dissen tijd nog hard kan vrieze, make ze van de nóód ùn deugd en dùr gebruike ze houtere eier. Ik gelúúf nooit dèsse door kiepe hebbe. Wij hebbe hier Barnevelders, mar ik heb nog nooit gehùrd van Moskouwers of Leningràdusse. Nou doen ze die eier door òk beschildere en dur is, ènne Rus en dè is unnen hèlle beroemde, Vadim heitie mè zunne vùrnaam en die verft mè unnen bórstel mè mar ieën hoor. Dieje bórstel is òk al hieël àwt en dè is eigelek zoewe van èrremoej gekamme. Ieder joor verloor ie wel ieën hoor.
Òk word ‘r wel verteld dè de Pòshaos mè de Pòsse al hieël vruug smérges die zoewe genaamde Haoze eier kumt verstoppe in d’n hof, dietie zelf urst geléét zou hebbe. Um dègge vruger òk al lui vogels hait, dinne die wel is d’r eier legge in unnen verlóte Hazelaarstruik, vandoor die Haoze eier en Pòstakke. Wij hier in ’t ooste van Brabant mende dè de eier mè de kerkklokke mee trug kwame uit Beiere. Want wie kent nie dè versje en liedje van,
Bim Bam Beiere,
De Kuster lust gèn eieren,
Wà lust de Kuster dan?
Spek in de pan!
Wànne lekkere Kuster dan.
Haw doe, unne Zalige Pòsse en Proficiat mè d’n Honderdvijftigste “Neije Krant”.
Pietje de Grondwerker
