Wà hebbe we toch ‘n slecht vurjoor, huur ik alleman klage. De weind die deugd nie en tis te kaaw vur d’n tijd van’t joor. D’r groeit niks zin pas zònne neije bewoner dur bove op dieje flat achter dieje schorstieën van van Hout, toen ie op z’n balkon is rond keek.
Èst zoewe dur gù kamme de asperges nog op de bon en de staakbònne kammen nie bòvve de erdbeere uit. De peultjes worre mar peuleschilletjes en d’r komt van d’n herfst ’n overschot òn Parijse pieperke’s. En zoewe klaage we op de zommer aon.
Nou waar d’r van de afgelóópe week toch òk nog, mòij goei nèijs hier in ’t Millse. D’n dag vùr de Kùnningsdag waar zonne’n mòije’n dag. ‘T regende en’t hagelde en ‘t waar d’r zo kaaw, de snuw lag bèkant op de dááke, dè nog wel. D’n Burgemèster en z’n Wethaawers die moese ‘r toch deur. ’n Geluk bij ’n ongeluk, ze hàn de winterbáánd nog onder d’n auto zitte. Zòdoende wááre ze toch op tijd in de kantine van voetbalclub Juliana. Hier záát ‘r natùrlek ènne te wááchte die ze mè unne goeije smoes hier nor tòw gelokt hàn. Ze hàn tigge Janne, want zoewe heet ie, gezéét dè unne zekere Theo geridderd zou worre. Potdorie, zoewe zin ie, d’r moet ik bij zing ès echte Juliana fàn. Hij stuurde hullie Annie nog vlug nor ut turp um ùnne nééije stropdas en hij riep ze nog nó; èst kan unne’n Oranjesse. Zoewe doende záát ie strak int pak op de vùrste rééij, wor ze ‘m òk wilde’n hebbe. Vol spanning zaat ie te wááchte, wàtter wel nie zou gòn gebeure. Toen onze’n Burgemèster begòs mè zunne spééch en ’t ovver Janne krig, begòs ie vol trots te kleure tot weid ááchter z’n orre. Jan, ès ennigste geridderde di joor in Mill, geniet van dè Ridderschap en nog van harte Gefélicitéérd van ming en òk van ons Marietje! Zoewe ziede mar wer, èst regent int Land van Cuijk dan drùppet in Mill.
Van de regen in d’n drup.
Haw doe, Pietje de grondwerker
