Meestal begin ik mijn dag behoorlijk rustig. De tijd van drukte en gehaast doen vanwege de kinderen ligt al een heel eind achter mij. Dus begin ik tamelijk ontspannen aan mijn dag maar o wee als ik ergens aan denk, dan beginnen mijn hersenradertjes te draaien.
Als de poort voor mijn gedachten eenmaal open staat, dan komt ik weet niet waar vandaan, van alles voorbij. Deze ochtend was ik als het ware gedachteloos totdat ik op de badkamer kwam.
Het raam stond open en ergens achter dat raam bij een van mijn buren, en nu reken ik maar een hele grote straal tot mijn buren, hoorde ik kippen te keer gaan. Kippen? Nog nooit gehoord! Wel bij mijn achterburen, ik reken maar weer een ruime straal, daar hebben ze weleens kippen gehad. En een vreselijke schorre haan die schandalig slecht kukelde dus die heeft het eerst het loodje gelegd als ik me niet vergis. Maar nu aan de voorkant, waar kwam die enorme herrie vandaan. Zou het een kip zijn of meerdere of maakt een haan ook zo’n kabaal? Eén kip... en zoveel lawaai? En het bleef maar aan de gang er leek geen einde aan te komen. Zou ze haar territorium aan het bewaken zijn? Of ontstemd over iets en waar zou een kip nu ontstemd over kunnen zijn? Ze heeft nog wel een kop zo te horen maar ze gaat te keer als een kip zonder kop. Jeetje wat een kip al niet teweeg brengt bij mij zo in de vroege ochtend. Kon ik nu maar op andere gedachten komen maar die kip maar voornamelijk het geluid wat ze produceert, blijft maar in de weg zitten.
Opeens maakte mijn gedachten een sprongetje en zat ik weer in de basiliek van Sint Servaas waar we de week ervoor geweest waren met de reuma vereniging. Ik dacht aan de schatkamer in de kerk en aan zijn gouden kist, nou ja... gouden omhulsel van de kist. Op de achtergrond hoorde ik nog steeds de kip maar die verdween al gauw toen ik dacht aan alle pracht en praal, relikwieën, die in de schatkamer te zien waren. Een gids vertelde van alles wat ik uiteraard weer niet na kan vertellen maar iets bleef wel hangen. Want... legende of werkelijkheid? Men weet het niet maar het was een mooi verhaal wat er verteld werd over Sint Servaas. Zouden we niet vaker, heel vaak...? Een beetje voor de gek worden gehouden en dan zeg ik dat nog zeer beschaafd. Omdat de menselijke fantasie, gedachten, wensen, hoop, ons van alles willen doen laten geloven? Waarom? Welke bedoeling zit er achter? Want daar zit wel iets achter natuurlijk! Moeten we gewoon wat dieper leren nadenken? Iedereen en alles geloven maar het wel onderzoeken! En als het dan niet klopt wat dan? Gewoon laten? En naar het volgende onderwerp gaan. En hoe zit het dan met die kip die nog steeds zo tekeer gaat en Sint Servaas overvleugeld heeft met zijn geluid.
Als ik op mijn slaapkamer terug bent hoor ik de kip niet meer. Ik schud als het ware mijn vleugels uit, schud de kipballast met mogelijk ongedierte van me af, en besluit gewoon verder te gaan. Een kopje thee zetten lijkt me handig en de dag fris en fruitig beginnen. De zon schijnt, de vogeltjes fluiten… toch een heel ander geluid dan die kakelende kip, en ik kan er weer tegen. Mijn hoofd is even... heel eventjes maar, hartstikke leeg. En dan worden mijn hersenen weer aan het werk gezet en mijn gedachtekrachten stromen volop door me heen. Daar komt, tenminste die dag, geen kip meer aan te pas om chaos te veroorzaken.
Tilly Gerritsma
