Ja dè wáárt letterlék en figuurlèk, de zon scheen al vùr we opstònne, teminste dè denk ik. Toen ik ùm half nege bij Fitláánd òn kwáám stond door de zon òk al hòg òn d’n Hemmel. Corrie en dùrre Piet ware d’r òk al en van alle kante zááge wij ze òn kamme, de mense die mee móóge.
Verschillende kwame ze brenge mè auto’s en sommige zááte in dùrre’n eige rolstoel. In enne’n auto, záát mar ènman in, mar op de òvvergeblivve stuul en in de kofferbak, zaat ie tot de nok toe vol mè zakke, mè broodjes en drinke en wieët ik watter wel nie allemòl mier in zaat.
Dùr stònne we dan en Corrie zin, ùm ons stil te hááwe; ”busje komt zóó” en ja hoor, d’r kwam ze aon. De sjuffeur veur links d’r in en ik hùrde al iemest zegge; ja, die hebbe aalt de beste plàts.
De deùre ginge ope en dan mè z’n alle d’r in. Nou dè waar ’n fluitje van unne cent, ieder z’n plètske en dùr ginge we. Op nor ’t Opelucht Museum hèllemòl in Arnhem.
Door òngekàmme stònne de geleende rolstuul al kloor. Iederieén hai zunne eige rolstoel en douwer. Alle douwers en douwerinne dinne op de geur van, net pas gezette koffie af en al gááw zaat iederieën òn tòffel mè ’n tas koffie en koek.
Ja, iederieën zaat, behalve onze Mènier Pèstoer, ja die zaat òk wel, mar nie lááng. Die zaat òn z’n tòffelgenote, zo’n sterk verhaal te vertelle en ùm ‘r nog mier kracht bij te zette, ging ie net iets te weid veur op ’t puntje van dieje stoel zitte, dètter béi de vùrpóóte onderuit bróóke en dur lag ie.
Gelukkig hàttie unne goeije Engelbewaarder, net achter’m stóón en enne die goed oplette, want die Engelbewaarders van tiggewòrrig zing òk lááng niemer, wà ’t gewist is.
Toen we allemòl de koffie op hàn, ging ieder mè zunne rolstoel en man of vrouw ’t park rond. Ik zin tigge onze Mènier Pastoer blijf mar bij ming, dan kan ik oew tèminste in de gááte hááwe. We hàn ’n moij klochtje bij mèkaar, de Pastoer, ik zin de gek en ik wet wel zes vrouwe, enkele flink op leeftijd mar òk ’n par nog van die wulpse.
De gesprekke ginge onder ’t rond lóópe op ’t park overal over. Mar dor krigge ze ’t in ens over die bevallinge van vruger. Nou ik stond net ès de Pèstoer mè ming òrre te klappere en dieje’n Engelbewaarder van toe net, wis òk nie wor ie ’t zúúke moes. Ja, zouwe wier d’r verteld, ès ze de slòpkamer niemer konne haole, dan mar in de keuke en bèkant iederieën lag bezwijmt, behalve ’t kiendje.
Ès wij is nor de bus ginge, zoewe stelde ik veur, ès de verstandigste en wè praote is ovver de bijtjes die op de Zonnebloeme wà gòn zitte pitte, want dè doede gullie dalek òk in de bus, denk ik en zoewe waare we wer terug in Mill,
nao unne Zonnebloemige dag.
Haw doe
Pietje de grondwerker
