Ut zal ùnnen hèlle’n broelie worre, zoewe zegge, de wà àwwerre, de veur en de tégestanders van de herindeling hier in’t Láánd van Cuijk.
Nou wieët ik en dè wette gullie òk, uit levenservaring, detter vruger veschillend broellie’s ware. Ja, gè hait; ááwe’n broelie, broeliepotte, broelliekonte, ja d’r wááre zelfs broeliemèrte en net krek op zo’n sort merte konde van diejen broellie kóópe.
Mar di allemòl bedoel ik eigelek nie, nieje ik bedoel eigelek mier dieje’n broellie die ze ‘r nou van mááke want leest de krante d’r mar op nó; Wij moete ’n krachtige groewte gemente worre, zouwe roepe de veurstanders, de tegestanders zegge; d’r waar vruger al ’n spreekwoord; Klein mar dapper en groewt nie wakker.
In de Graaf waar d’r iemest nou die makte dur in enne kier enne groewte broelliepot van, die stemde nor eige goed dùnke.
Ja, broellie is eigelek ’n woord wà gè hòst overal op los kunt laote. Tis eigelek ’n Frans woord en ’t wil eigelek zegge, wanorde, onoverzichtelek, terugtrekke, de boel ááchter zich loate en gòt zoewe mar deur. Nou ist òk wer nie allemòl en ovveral unne’n broellie.
Vat nou dè orkesje, ik geluuf in Vorstenbos, de heit; ”Broellie en nog Wà”. Ja die speule nie zoewe mar sles wà bijmekaar geràpte’n broellie, nieje nog erger of moijer, net wà gewild, die mááke d’r unne gezellige broellie van. Broellie kan òk moij zing en dur hááwe wij hier òk van, hier int Láánd van Cuijk. Un goei leve, op tijd ons natje en ons droogje. En of we dan groewt of klein zing, de schik zulle we toch zelf moete make in ons eige dùrpke, in ons eige burtje,in ons eige kringske, net ès vruger smiddags onder d’n ete, mè ’n man of tien-elf, òn zo’n groewte lááng tòffel, wà makte we ‘r toch duk unne’n broellie van.
Ja, ik hááw wel van zònne gezellige’n, ááwverwetste’n.. broellie.
Haw doe
Pietje de grondwerker
