De jaargetijden laten ons zien dat alles in beweging is en alles voortdurend verandert. Tegen Daan vertel ik enthousiast over de mooie paddenstoelen en de prachtige herfstkleuren van de bomen.
‘Ja, totdat de blaadjes vallen dan praat je wel anders’ zij hij ontnuchterend. Dat heb ik gauw naast me neergelegd en ik heb dan ook volop genoten afgelopen week. ‘Waar ben je?’ vroeg mijn oudste zoon toen ik naar de groepsapp een paar foto’s had gestuurd. ‘Gewoon in de omgeving van Mill’ antwoordde ik hem. Ja, zo mooi is onze natuur.
Een oud collega belde me op en vertelde dat hij druk doende was met het psy cafe dat in Helmond gegeven werd. Hij sprak over het onderwerp wat ze deze keer hadden en ik werd zo nieuwsgierig dat ik hem beloofde te komen. Wellicht kon ik ook ideeën opdoen want in het Land van Cuijk organiseren verschillende organisaties sinds dit jaar ook een psy cafe. De volgende die er aankomt is op 23 november in Boxmeer. Het was wederom een zeer gemêleerd gezelschap van (ex) cliënten, familie/ geïnteresseerden en professionals die er waren. Een hulpverlener vertelde dat hij jaren geleden met een zeer gevarieerd gezelschap (fysiotherapeut, masseur, politieagent waaronder vier cliënten van het GGZ) van Huize Padua naar Padua in Italië waren gefietst. De (ex)cliënt vertelde hoe goed hem dat had gedaan, het samen werken aan een doel, het gezelschap, het onder ons gevoel omdat we uiteindelijk allemaal mensen zijn. Hij was toen zestig jaar en tien jaar later fietst hij nog altijd veel en is hij al lang geen cliënt meer van het GGZ. Een hulpverleenster vertelde over haar man die jaren geleden erg depressief was. Hij wilde graag een hond en dankzei de puppy die ze toen gekocht hadden moest hij wel van de bank afkomen. Een hond brengt nu eenmaal verzorging met zich mee. Het volgende onderwerp was running therapie en daar ben ik zelf ook zeer enthousiast over. Niet voor mezelf want ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken. Maar voor Daan is het geweldig om zijn hoofd leeg te maken en hij geniet tevens van de natuur waar hij langs en door rent. En als laatste was er een SPV er die met een cliënt ging wandelen. En dat gebeurt veel vaker want in de vrije natuur, onder het wandelen, je hoeft elkaar niet direct aan te kijken, ontstaan er de meest wonderbaarlijke ontmoetingen. Gesprekken waar iemand zijn zielenroerselen meer durft te uiten. Uiterwaard kwam ook de voeding om de hoek kijken, de gewenning en gewoontes en dat veranderen moeite kost. Want vallen is niet erg, als je maar weer opstaat.
Naast me zat een cliënt en het gesprek kwam op Rusland, geen idee meer hoe dat kwam. Hij vertelde dat hij daar gestudeerd had op de universiteit en hij sprak over Sint Petersburg (waar mijn schoondochter vandaan komt) en over Moskou. Hij was erg goed in vreemde talen en was zeer onderlegd in van alles en nog wat. En tegelijkertijd was de man ontzettend blij dat hij in een beschermde woonvorm woonde en dat hij daar ook mocht blijven. Een hele lieve aardige man en hij bedankte me voor het gesprek dat we gehad hadden. Wat is het toch leuk dat je op deze ongedwongen manier de leukste gesprekken kunt hebben.
De volgende ochtend besloot ik de ochtendgymnastiek op tv maar weer eens op te pakken. Gelukkig begonnen ze met heel eenvoudige oefeningetjes. En de waarheid gebied me te zeggen dat ik halverwege ben afgehaakt omdat ik gebeld werd. Op de fiets, midden in de natuur, een heerlijke zonnetje erbij, bevalt me eigenlijk veel beter. In beweging komen net als de natuur, hoe mooi kan dat zijn.
Tilly Gerritsma
