Niks zo aorig ès de natuur en dan en veural de blèdjes òn unne’n bòm. Al vruug in de lente ès de knùpkes nog mar amper òn d’n bòm kamme, kunde al host nie waachte tot dè de blèdjes er zing.
Un “moij gezicht” zegge de mense dan, alles kijkt zo moij fris en gruun en alles lacht oew tòw. De mense lijke wel vriendelijker te worre en de blèdjes worre ondertusse zo gróót ès de ze moete worre.
Dur is dan òk niks zo moij ès midde in de zommer onder ’t genot van un bùmke gòn te zitte of te ligge. De muggelijkheden zijn gróót, gè kunt er op oewe rug gòn ligge en de blèdjes probere te telle, òk kunde in de klèrmakershouding gòn zitte te meditere, mar evegoed kunde, ten halve van ’n flinke fiets- of wandeltocht, oew botterham mè hagelslag nor binne gòn zitte te werke, die gè dan mè tijd en wijle wegspúúld mè van dieje’n hééle’n dunne ranja.
Vruger lage d’r nog wel is verliefde stelleke’s onder zònne bom, d’n enne telde dan de blèdjes en d’n andere telde de grassprietjes en dan wie ’t urste bij de honderd waar. Moi toch hè. Wie gewonne haij, krig dan iets van d’n andere en die mòg zelf wieëte wattie gaf en wor.
Ondertusse is d’n herfst in aantocht en die zelfde blèdjes krijge de moijste kleure. Iederieën dù de natuur in en geniet van al die kleure en dur is toch òk niks zò moij ès ’t aller urste dur die afgevalle blaojer hen te sloepe.
D’n Herfst is wel eigewijs en kijkt nerge’s nor want d’n bòm laot z’n bledjes valle wor ie stù, allieën Jan de Wind bloost ze hen wor hij wil en dè is nie áált irlijk.
Nou hebbe wij gelukkig in Mill en Sint Hubert wà bedrijve zitte die dur goed mè mee doen en die verkóópe dan òk, bladblozers, bladzuigers, blademmers, bladharken, bladkruiwgens, bladversnipperaars, bladmanden en ter decoratie,
kunst... herfstblèdjes.
Haw doe
Pietje de Grondwerker
