Het zou fijn zijn als ik zou kunnen zeggen dat ik in der loop der jaren wat meer last heb gekregen van mijn geheugen. Helaas is dat niet het geval want bij mijn weten heb ik daar al heel erg lang last van.
En heel vervelend, met name mijn oudste zoon heeft die vergeetachtigheid geërfd en volgens mij soms nog wat erger. Afgelopen week trapte hij dan ook heel erg hard in mijn ziel door in de groepsapp te vertellen dat ik weer eens wat kwijt was. Want zo fraai is dat natuurlijk ook niet als mijn muts gedrag zo in de picture komt.
‘Ons mam heeft weer ergens wat laten liggen’ lees ik en mijn jongste zoon reageert wonderbaarlijk snel ‘Oh jee. Telefoon?’ ‘Telefoon was vorige week’ reageert de oudste zoon en stuurt twee foto’s. Op de ene foto staat hij met papiergeld in zijn hand en de ander met mijn pasje. Een dikke vette smile of hij de honderdduizend heeft gevonden. ‘Misschien moet ik alles maar aan de ketting doen en om mijn nek hangen’, antwoord ik nederig en beken ruiterlijk mijn vergeetachtigheid. ‘Of zoals je ons geleerd hebt alles nagaan voordat je gaat’, antwoord hij gevat met wederom een dikke smiley.
Het komt regelmatig voor dat ik mijn eigen handschrift niet kan lezen op mijn boodschappenbriefje. Wat heb ik ook al weer opgeschreven? Op een gegeven moment stond ik bij de kassa van AH en zei tegen de caissière:‘Er staat nog iets op mijn briefje maar ik kan het echt niet lezen. Ik heb geen idee wat ik opgeschreven heb. Kun jij het lezen?’ vroeg ik haar en in een fractie van een seconde zei ze: ‘bio erwten.’ Niet te geloven dat iemand zo snel mijn handschrift kon lezen. ‘Je bent een engel’ zei ik haar en ze vertelde me enthousiast dat als ik ooit weer eens iets niet kon lezen, rustig naar haar toe mocht komen.
Vergeten heeft een positieve en een negatieve kant. Volgens mij ben ik meer vergeten dan dat ik heb onthouden. En ik denk dat dit ook niet zo erg is. Want hoe belangrijk kan iets nu zijn of liever hoe belangrijk maken we het door het telkens maar te onthouden. Van oude pijntjes en verdriet wil ik helemaal vanaf want wat levert dat feitelijk op? Nog meer pijn en verdriet, en wat heb je daar nu aan? De leuke dingen wil ik nog wel onthouden. Daar kan een mens lang op teren, toch! Behalve als het clownesk wordt en je telkens de oude doos moet opentrekken om lollig te kunnen zijn. Maar misschien ben je dat dan vergeten? En dat is niet zo erg of toch wel? Wellicht voor de omgeving? Vreemd is het dat herinneringen, ook de onnozelste, zomaar zonder dat je erom vraagt opeens naar boven kunnen komen. Je wilt ze liever vergeten maar het kwaad is al geschied en de herinnering dient zich aan. Anderen daarentegen koester je en ontlokken een glimlach. En als je geluk hebt zelfs een schaterlach omdat het zo leuk was wat je je ervan herinnert. En wellicht wordt het nog wat aangedikt met de kennis die je nu hebt.
Regelmatig weet ik niet meer of ik met de auto of met de fiets ben gekomen als ik uit de winkel kom. En zoek dan uiteraard op de verkeerde plek. Gelukkig duurt dat meestal niet zo lang. Maar toen ik afgelopen week samen met Loes aan het winkelen was en ik naar haar auto aan het zoeken was terwijl we met mijn auto gekomen waren, besefte ik weer eens een keer dat ik echt mijn best moet doen om scherp te blijven. Weg met de vergeetmuts! Hier en in het nu en nergens anders.
Tilly Gerritsma
