Ja, wie kent ze niet. Ik ken ze al zolang ès ik wéét en des al lááng. Ons Moeder ging al mè ming nor Sunterklòs toen kon ik nog nie lóópe.
Trouwe’s Sunterklòs eigelèk òk nie want die zunne stok, of deftig gezéét, zunne staf, die diende eigelek mier ès z’n derde been. Zeg mar mier ès de vurlóóper van de rollater.
Dur is nog un mooi vurdracht ovver gemakt; Jan van der Steen mè z’n derde been, en hierdeur zing wer die rijmgedichtjes ontstòn. Een van d’n awste rijm is die van; “Ik kan rijmen en dichte zonder minge’n hemdslip op te lichte”. Ik zou wel is wille zien hoe dè de jeugd dè tiggeworrig zouwe willen doen? Wij konne vruger onze’n hemdslip tot wijd ovver onze kop lichte. Dè mog toen eigenlek òk nie , mar we konne ut wel.
Um nou dieje stok van Sunterklòs te verbloeme zette ze boven op dieje stok ’n gróót kruis en dan noeme ze ut unne staf. Dè klinkt toch direkt anders, dan stok of derde been, di klinkt mier bisschoppelijker.
Dòr tege haij Zwarte Piet un roei bij zich en unne gróóte jute zak en mestal òk nog zo’n blinkende ketting um z’n middel en gróóte orbelle en rooj lippe. Ja, dè wááre nog is Zwarte Piete, dor wierde stil van en gè durfde ‘m nog nie òn te kijke, lòt stoon un háánd te geven.
Dan kroop ik bij ons Moeder mè ming olling gezicht tusse dùrre’n boezem. Nou zouw dè niemer kunne, m’n gezicht is te gróót geworre.
Vruger stond op die deuskès van de chocoladeletter unne zoewe genaamde poststempel van Madrid. Nou en dan mende ik dè Madrid hellemòl òn d’n andere kant van de werreld lag en gedocht; d’r kam ik noit, zòwijd van huis. Gè hurt òk mar zelde dè mense nor Madrid gòn, wel nor Spanje mar dan mier nog weijer nor ondere, nor de zon of nor Barcelona, mar nieje, nor Madrid nie. Ik denk dè dè nog te maken hè mè vruger,
de schrik van Sunterklòs en Zwarte Piet.
Haw doe
Pietje de Grondwerker
