‘Mam kun je eind november een paar dagen oppassen?’ vraagt mijn oudste zoon een paar weken geleden. Ze gaan verhuizen want de flat is te krap nu ze met zijn drieën zijn.
‘Ja hoor’ antwoord ik heel monter want op mijn kleindochter passen kan ik wel, als ik maar niet hoef te sjouwen en te tillen.
Ondertussen zijn er wel een paar taken bijgekomen, gevraagd en ongevraagd. Want er moet ook nog gegeten worden. ‘Zorg jij voor de catering?’ vraagt mijn zoon en als ik vraag wat hij allemaal wil hebben wordt dat afgewimpeld, want ja dat weet ik zelf ook wel. Op de bewuste dag vallen de zachte broodjes niet bij iedereen in goede aarde en met cola zonder suiker sla ik de plank helemaal mis. ‘Weet je wel dat zoetstoffen minstens zo schadelijk zijn als suiker?’ Ja dat wist ik ook wel, maar gewoon niet goed opgelet. Ik koop nooit cola dus dat komt er van! Eigenschuld, had hij maar een lijstje moeten maken. Maar de eiersalade die ik ’s morgens in alle vroegte nog gemaakt had maakte veel goed. Evenals de twee pannen bonensoep voor de harde werkers.
Jeetje wat hadden ze veel spullen die ik linea recta naar de vuilnisbelt zou verbannen. En ik zag zelfs van alles voorbij komen waarvan ik niet wist dat ze dit ook nog ergens hadden opgeslagen. ‘Het schuurtje mam’ zei mijn ander zoon die mijn verbazing opmerkte. Anderzijds is vintage erg modern dat had ik het weekend ervoor wel gezien in Grave, waar het in vele winkeltjes rijkelijk lag uitgestald. Ik hoorde mijn zoon die in de verhuiswagen stond tegen ‘zijn personeel’ roepen. ‘Deze doos naar boven: slaapkamer, deze naar het schuurtje, deze naar de logeerkamer.’ Broers en vrienden sjouwden dat het een lieve lust was en vele handen maken licht werk.
De volgende dag had ik zowaar een vrije dag maar de dag erop werd ik weer gevraagd en ik had beloofd boerenkoolstamppot te maken. Gewoon ouderwetse Hollandse kost was beter dan pizza of friet. ‘Kan ik koken?’ had ik gevraagd want er was een nieuw fornuis en dat moest nog aangesloten worden. ‘Jawel hoor’ en zo stond ik een dag later voor het fornuis. Maar twee knoppen? Hoe moest de kookplaat aan? Jasses, moest ik eerst het instructieboekje lezen want mijn schoondochter was even weg. Ik draaide wat aan de knoppen maar die bleken voor de over te zijn. En jawel hoor een ‘toetsenbord’ op de inductieplaat dat moest toch lukken! Ondertussen had ik met al mijn gedraai het apparaat op het kinderslot gezet en hoe moest dat er nu weer af. Mijn schoondochter was inmiddels terug en ze moest ook het introductieboekje ter hand nemen want hoe had ik het apparaat in hemelsnaam op het kinderslot gezet? Ruim een uur laten zaten we dan toch aan de stamp nadat het pannenprobleem ook was opgelost. Want mijn pannen, door het gas wellicht wat krom getrokken, herkende de wonderschone nieuwe inductieplaat niet als pannen. Dus geen hitte want mijn pannen waren geen pannen! Naarstig werd er gezocht naar de doos met pannen om de boel over te hevelen en uiteindelijk kon er dan toch gekookt worden.
Verhuizen! Alle voorbereidingen en werk in het nieuwe huis, verschrikkelijk. Mijn ex-man heeft er nog het meeste gewerkt en gelukkig is hij met pensioen. Het was ook wel gezellig weer ouderwets met zijn allen. Als ik aan mijn huis denk dan weet ik dat er ook veel opgeruimd mag worden. Spullen die ik al lang niet meer nodig heb en ook nooit meer worden gebruikt. Maar ik heb even mijn buik vol van verhuizen, poetsen en ruimen. En ik wacht rustig en stilletjes totdat dit virus voorbij gaat.
Tilly Gerritsma
