Nou haij ik de vùrrige kier wel wà opgeschùpt ovver ons Moeder dè die zo goed en vlug de kerstbom op kon tuige, mar wà denkte van de kerststal.
Ja, dieje Kerststal van ons, die waar gemakt dur onze’n burman. Diejen burman dè waar toen eigelek al unne zzp’r. Die ging zeg mar gewoon ovveral metsele wor wà te metsele waar.
Soms hiel-ie nog wel is wà cement over en dan dompelde hij unne lege kapotte jute zak in dieje cement, vaawde net zo lang tot dè dieje zak op un grot leek en liet ut dan hard worre en ja hoor nò twieje, drééij daag waart unne moije Kerststal.
Toen wij um dieje kerstbom ginge verlééije kier riep ons Moeder ons nog nó; verget ut mos nie!
Uit de slòpkamer van onze Vadder en Moeder wier ut tùffelke, wor aalt dieje waskom op stond gehòld en door wier dan wà van dè rotspapier opgeleed en dur dieje kerststal op gezet. Ut meegebrochte mos wier verdeld navenant we hàn. Dan kwam de doos die volgepropt waar mè papier van un par aaw Sint Jansklokke, wor tusse dan die stenen bèldjes zááte.
D’n Os die moes van ons Moeder aalt ááchteraon stoon. Ja nieje, ons Moeder waar nie zo Os-echtig. D’n ezel moes perse mè z’n kont schriks d’n hoek in stoon want die hài al un par kèrre de neiging gehad um de kont tigge de kribbe te gòije.
Maria en Jòzzèfke die mochte veuraon stoon en moese plàts over haawe vur de kribbe en’t kiendje.
De Herders en de schùpkes wiere òk verdeld navenànt ‘r plàts waar en de drééij Kunninge moese nog in de doos blijve tot de zesde januari. Tis eigelèk de moeite nie werd, zoewe zin ons Moeder oit, dè’k ze uit de doos haol want de zeuvende januari word alles wer in dè aaw Sint Jansklokkepapier terug in de doos gedrééjt.
Ès wij in de Kerstnáácht thuis kwame uit de nachtmis dan wier ons Moeder aalt èfkes vingervlug want vur de wij ut in de gate hàn, hài ons Moeder de kribbe en’t Kiendje uit de doos en in de Kerststal gezet.
Dan waart pas echt Kerstmis mè d’n Ezel, de Stal ent Kiendje!
Unne Zalige Kersemis
Van Pietje de Grondwerker en “ons” M’rietje
