Gè kunt òk zegge; Ollie…Bolle. Ja ons Moeder die kon ‘r vruger wà van, die bakte ze duk bruin, die bakte bolle in d’n ollie en sins toen noemd dè alleman vòrt olliebolle.
Ons Moeder hait vruger aalt druk, vur de middag ete koke, en ondertusse kanne (melktuite) wááse, want s’middags moest er wérm gègééte worre, dè dinne alle boeremense vruger, dus bij ons òk.
In di geval, op aawejoorsdag, kwam dè ons moeder goed uit want ze moes nog d’n timper make vur die olliebolle. Ze viet dan de gròtste kom die onder d’n ònrecht stond en gòijde dur unne kwak bloem in, wà gist ‘r bij, zout en suiker en nie te vergete watter. Ze ruurde net zo lang ès desse dáácht nou ist zat. Ons Moeder waar un echt gevuulsmens. Intusse dè dieje’n timper stond te rijze onder unne gróóte handdoek stokte ons Moeder de kachel flink op mè wà eierkole en brikette. Dan de pan mè ollie op ‘t vuur en dan vuulde ze mè d’r haand ‘n eindje dur bove hoe heet d’n ollie waar.
Èst glijk kloor waar, nor ons Moeders zin, dan viet ze d’n durdeweeks sousleppel, die waar precies op moot en schupte dieje timper, schùp vur schùp, in diejen hieëte’n ollie.
Ons Moeder waar nie zo naauw òn de vurm en de moot. Tiggeworrig moete ze goed rond zing mè unne dursnééij van vijf of zes centimeter. Die van ons Moeder hòlde dè òk hendig, mar ut lag ‘r dan wel un bitje aon van welke kant dè gè de moot namt.
Òk vergelééke wij ze duk mè mensekoppe en wij zinne dan; Héij.. dè is krek d’n dieje of d’n dieje. In Belgieje moete nooit tigge iemest olliebol zegge, want dan vúúle ze d’r eige òngesproke en dur valt òk wel iets van te zegge. In Belgieje noeme ze unne’n olliebol “smoetebol” en dor valt òk iets van te zegge! Mar hoe gè ze òk noemt of hoe ze ‘r òk uit zage, ons Moeder bakte wel de lekkerste,..
Olliebolle,.. dè hel burt riep d’r over!
Un Zalig Neijoor òk van ons M’rietje
Haw doe
Pietje de Grondwerker
