In mijn vorige column heb ik uitgebreid stilgestaan bij het feit dat mensen steeds meer op zichzelf aangewezen zijn.
Eigen kracht, zelfredzaamheid en eigen regie zijn hierbij veel gebruikte termen. Een goed uitgangspunt vind ik. Er blijven echter altijd mensen die het op eigen kracht, of met hulp van hun eigen omgeving niet kunnen redden. Voor deze kwetsbare mensen moet er altijd zorg en voorzieningen zijn waar zij op terug kunnen vallen. Vorige keer heb ik aandacht besteed aan met name onze oudere medemens, nu wil ik het graag hebben over onze jeugd en dan vooral over onze kwetsbare jongeren.
Jeugdzorg
Onlangs had ik een gesprek met een gezin waarvan een kind is aangewezen op intensieve jeugdzorg. In het verhaal van deze mensen werd het mij erg duidelijk hoe schrijnend vaak de situaties zijn waarin kinderen en hun ouders verkeren wanneer ze een beroep moeten doen op (intensieve) jeugdzorg en waar ze in de dagelijkse praktijk letterlijk tegenaan lopen. Hoe ingewikkeld en bureaucratisch onze jeugdzorg soms in elkaar zit. Ik kan me goed voorstellen dat je als ouders soms door de bomen het bos niet meer ziet. Hoe ingewikkeld en complex situaties ook zijn, toch moeten wij zorgen dat er passende oplossingen zijn of komen. Dat valt niet altijd mee, gelet op de bezuinigingen die er zijn doorgevoerd in met name de jeugdzorg. Toch lukt het ons als gemeente nog steeds om samen met Centrum Jeugd en Gezin waar mogelijk passende oplossingen te bieden. Alle waardering voor ons Centrum Jeugd en Gezin die vaak onder grote druk toch oplossingen op maat weet te vinden voor vaak schrijnende situaties.
Denken in oplossingen
Ook voor dit gezin wordt hard gewerkt om een passende oplossing te vinden. Zij hadden ook waardering voor de inzet van onze mensen. Ik begrijp ook heel goed de dillema’s waar het gezin tegen aan loopt en de spanningen en onzekerheid die dat met zich meebrengt. Ik vind het telkens weer triest te moeten ervaren hoeveel leed er zich afspeelt achter de voordeuren in ons land waar wij totaal geen weet van hebben. Vaak dichterbij dan je denkt. Het enige wat ik op dat moment kan doen is een luisterend oor bieden en samen met onze mensen keihard werken aan een oplossing. Onze mensen zijn betrokken mensen met hart voor hun werk. Gelukkig krijg ik dit ook vaak terug te horen.
Dit neemt niet weg dat we in ons land nog dagelijks geconfronteerd worden met situaties die we eigenlijk met zijn allen niet willen. Want zeg nou eerlijk, we willen toch allemaal het beste voor onze kinderen. Met die gedachte in mijn achterhoofd wens ik u allen een goed, gezond en hopelijk zorgeloos 2018.
