Net nò Neeijjoor hòlde ons Moeder aalt, gè wet nog wel die doos mè dè krantepapier van die aaw Sint Jansklokke, vur d’n dag.
Die doos stond zoewe ès gewoonlek onder de tùffelke uit de slòpkamer van onze Vadder en ons Moeder, wor aalt dieje waskom op stond en wor nou mar vur zò lááng èst duurde dieje Kerstal op stond. Die doos haij ons Moeder zoewe gezet, desse ze hendig gevat haij. Ons Moeder haij eigelek áált alles hendig gevat. Ja bij ons zááte eigelek ovveral, of wel handvatte aon of ezelsorre en dè waar mar wà hendig. Van ons Moeder móóge wij aalt die Driy Kunninge uit die doos zúúke. Ja, die doos dè waar eigelèk net ùn grabbelton. Onze Vadder hè aalt volgehaawe dè wij, mè z’n alle, zeg mar ons huishaawe, dieje naam grabbeldoos of ton uitgevonde hebbe. Want hierveur kan ik nie zegge dè ik dieje naam òit gehùrd heb en ik denk gullie òk nie, trouwe’s dur waar vruger òk weinig of niks te grabbele! Mar nietemin wij mooge dus die drééij kùnninge uit die doos zúúke en wij hàn er òk nog unne kameel bij mè twieje bulte en unne drommedaris mè enne’n bult. Zoewe doende wisse wij òk, wie we òn moese geve òn ons Moeder, ès die vroeg; geft d’n drommedaris is aon. Die moes dur ut urste in want die vond ons Moeder nie zò moij. Zòdoende moes die òk ááchteraon kamme te stoon. Dan zin ze; geft nou Caspar mar aon en dè waar dan dieje zwarte, die kwam uit Afrika, ja en dan wijer makte ut ons Moeder nie mer zòveul uit welke dè we òngave. Ut waar duk vur ons Moeder pááse en mééte want dieje cementzak ès Kerststal waar nou ik wer nie zò groot. Ons Moeder klaagde nie, die waar dè wel gewend net ès bèkant alle Moeders toen moese pááse en mééte. Ut duurde dan duk nie lang mer desse d’r allemòl instònne, òk Balthasar, Melchior en de Kameel.
Unne’n hoop wèèrk en nou ist al wer vurbij… die Driy Kunningen.
Hawdoe
Pietje de Grondwerker
