En dan ist al wer Pòsse, dan meude oew snùpkestrummelke wer leeg ééte. Ja zoewe ging dè vruger. Gè moest versterving doen in de vááste en iederieën din dè òk wel, op hum mènier.
D’n enne rokte un sigaret minder of hellemòl nie. Wer iemest anders viet unne’n borrel minder, mar d’r wááre d’r òk bij die keke nergès nor.
Zoewe òk vruger unne’n burman van ons, die viet gewoon alle daag, al vur de middag, z’n borreltje coenjac, nieje nie van dieje Franse, mar van dieje goeije kóópe.
Z’n vrouw die wel òn vááste en onthááwing din, docht hoe krijg ik hum nou van dieje’n borrel af, al waart mar is vast in de váástentijd.
Mè half vááste waar ze toch aalt gewend um gòn te biechte en ze vroeg òn d’n biechtvadder, de Pastoer in di geval, toen ze d’r pénetensie òn gehùrd haij en net vur dettie de schuif wer dicht din, Mènier Pastoer, hoe kan ik onze Knèllis van diejen borrel af krijge?
De Pastoer moes hier toch wel stik èfkes ovver nódenke want Hij spouwde d’r zelf òk nie in.
Nò ennige ogenblikke zin ie; ja gè zouw ut is kunne probere, um in plats van coenjac, kááwe’n “tieje” in te schudde. Ons burvrouw din op unne vierklets, want ze waar te voet, op huis aon.
Daags terno al vur de middeg, tigge elf ùrre, schudde ze d’n borrel randvol mè dieje kaawe’n “tieje”. Ze liep nor de vùrstal en riep; Knèllis oewen borrel stù ingeschut.
Nie lang ternó zaat Knèllis òn de tòffel, zò ès gewoonlek en nipte vurzichtig òn zunne’n borrel. Toen de smaak van d’n “tieje” nog mar amper tot’um deur drong riep ie al spouwend; “ajakkes tieje” en alle Heilige dietie kende kwame in z’n Litanie vurbij en dè midde in de vááste.
Hier geld òk; wà gè òn oew ziel zouwt winne, gefde òn oewe’n borrel tów.
Nietemin; houdt moed, ut is nog mar…33 dáág!
Haw doe
Pietje de Grondwerker
