De vakantie was al geboekt naar Turkije. Een rondreis en een weekje in een hotel maar ik kreeg al langer hoe meer spijt.
Ik vreesde voor te veel lopen, te veel sjouwen, te vermoeiend en ik haakte af. Dus de reis omgeboekt en nu gewoon lekker in een hotel, aan de zee natuurlijk en met een fantastische tuin.
In het hotel kwamen veel Duitsers las ik op Zoover, prima daar kan ik wel mee door een deur. Het zijn tenslotte onze buren. Maar dat er alleen maar Duitsers waren, tenminste de eerste dagen, had ik nog nooit meegemaakt. De receptionist, koks, kelners, schoonmakers, alle tv zenders... juist ja... Duits. Maar het ging er allemaal zeer gemoedelijk aan toe en Guten morgen en guten appetit, lass es dir schmecken heb ik vaak gehoord en zag ook dat dit daadwerkelijk gebeurde.
Vanaf het hotel naar de zee was het tweehonderd meter lopen op een mooi geplaveid pad met in het midden mozaïek. Het bochtige pad heeft aan weerszijden uitgestrekte grasvelden met palmbomen, zitjes, rozenperken en langs het pad diverse bloemen en een hibiscus heg met mooie rode bloemen. Er stonden bomen die ik nog nooit gezien had en uiteraard ook diverse oleander struiken waarvan de bloemen net aan het uitkomen waren. Kortom ik was in het aards paradijs beland. Thuis had ik me voorgenomen het kinderboekje wat ik aan het schrijven ben, verder uit te gaan werken. Op internet had ik een mooi plekje gezien waar ik kon gaan zitten in de tuin en mijn verwachtingen werden ruimschoots overtroffen. Dus in de ochtend zit ik keurig te typen onder de parasol en in de namiddag heerlijk aan het strand of het zwembad. Op een geven moment wilde ik toch een dagje weg en ik ging met de dolmus naar Manavgat.
Ik blijf me verbazen hoe de chauffeurs geld wisselen onder het rijden, het teveel aan geld opbergen in een kastje boven hun hoofd wat allemaal op de tast gebeurd, en ook nog razendsnel rijden en remmen. Ik was benieuwd of ik met name de groente, fruit, vis, kruiden en notenmarkt markt nog zo mooi vond als jaren geleden. En ik wilde ook nog even naar de moskee met zijn vier minaretten die lijkt, heb ik me laten vertellen, op de blauwe moskee in Istanboel. Alleen heeft deze zes minaretten. Ik vond het allemaal nog even prachtig als de eerste keer en besloot toen ook nog een boottocht te maken naar de waterval. Ik was maar alleen dus zou er wel een boottocht gaan, het was immers nog niet zo druk. ‘Geen probleem, even tien minuten of een kwartiertje wachten’ zei de man die een kaartje verkocht, uiteraard in het Duits. Volgens mij was het een uur later toen we vertrokken. Ondertussen werd ik naar een andere boot gedirigeerd, werden er mensen opgepikt uit andere boten en voer hij 20 minuten op en neer om ze op te pikken.. Maar uiteindelijk zat de boot vol en hoe je het ook wend of keert je kreeg waar voor je geld met zo’n lange bootreis. Toen we bijna bij de waterval waren moesten we uit de boot want het laatste stukje moest met de bus. Nog meer avontuur voor ons geld. Och dat maakt allemaal niet uit want het is vakantie en we hebben tijd genoeg.
Een gezin met twee jonge kinderen kwamen me van alles vragen en vertellen. ‘Ga je het zwembad niet in?’ ‘Nee, want dan moet mijn lichaam eerst koken.’ Even later toen ik in het zwembad lag: ’Heb je gekookt?’ Bij de lunch: ‘Mag jij ’s middags ook toetjes?’ ‘Ja, want ik ben al heel oud, dan mag dat.’
Heerlijk, ik geniet nog even verder.
Tilly Gerritsma
