Het is alweer voorbij, mijn vakantie. Hoewel hij nog heerlijk ligt te sudderen in mijn herinnering. Heel bijzonder is het dat je zoveel herinneringen hebt. En dat die ergens opgeslagen zitten en je weet maar nooit…. wanneer ze naar boven komen.
In de vakantie was ik de eerste week mijn memoires, zoals dat zo mooi heet, aan het opschrijven. Niet te geloven wat er dan allemaal voor ‘roestige’ herinneringen boven komen, soms tot in het kleinste detail. Omdat je het op dat moment toen het zich afspeelde, natuurlijk erg belangrijk had gevonden. Het zat in het vakje: belangrijk, van opgeslagen momenten. Achteraf bezien misschien wel totaal overbodig maar toch…het zegt wat over je zelf in die tijd. Hoe jouw gedachten en gevoelens waren die waarschijnlijk ook weer verband hielden met opvoeding, geloof en cultuur. In dit geval was het een paars met groen en grijs gestreepte jurk van een vroeger vriendinnetje. Ze had het indertijd zelf mogen kopen in de stad Nijmegen. Ik benadruk stad want in die tijd, een halve eeuw geleden, had ‘de stad’ toch meer zeggingskracht dan nu, vermoed ik. Ze kwam uit Amsterdam en dat zegt misschien al veel. Want wij meisjes uit het dorp kregen meestal kleding die moeder zelf maakte of we gingen met pa en ma aan de hand iets kopen. Maar alleen op pad was feitelijk ongehoord op zo jonge leeftijd. En dan zelf geld in de hand hebben…..onmogelijk en ongekend in die tijd, tenminste in mijn wereld.
Vreemd dat je zoiets opslaat in je geheugen. Maar alles wat er gebeurd in je leven zit ergens verstopt in je herinnering. Daar wil ik dan ook even niet over nadenken. Wellicht heb je wel verschillende vakjes en laadjes zoals: leuk, grappig, schaamrood, vervelend, boos, opstandig en misschien zelfs ook wel ‘des duivels’ en uiteraard ‘ het engeltje op je schouder’. Dan was mijn herinnering van een dwars gestreept jurk, met paarse grijze en groene strepen misschien wel niet zo erg. Het meisje had volgens mij ook maar twee jurken want ze had hem heel vaak aan. En op den duur trok de in mijn ogen zware stof, ook wat scheef weg dus duur zou hij wel niet geweest zijn. Of rommel uit de stad want daar kon in die tijd niet veel goeds vandaan komen. Zegt het degelijk opgevoede meisje uit een dorp. Jeetje, nu hang ik er ook nog een oordeel aan vast. Wat is dat toch met het geheugen en al die zinloze herinneringen. Of zouden ze toch ergens nuttig voor zijn?
De herinnering van de vakantie ligt nog bovenin het laadje lachen en heb ik nog niet weggestopt. In Turkije hebben ze enorm veel toetjes, allemaal even mierzoet en helaas vind ik ze ook nog erg lekker. Zo ook de kinderen van een echtpaar uit Eindhoven. Ze mochten van pa en ma alleen ’ s avonds drie toetjes maar ’s middags niet. Fruit mocht uiteraard wel. Op een gegeven moment zag ik pa ’s avonds een toetje midden in de hal wegschrokken en ik heb maar niet gevraagd hoeveel hij er al achter de kiezen had. Want ja, hij mocht natuurlijk voor het oog van zijn kinderen maar drie toetjes pakken. En zo kon hij toch nog wat extra’s meepikken zonder te jokken. Vreemd dat jokkebrok niet zo erg klinkt als liegebeest. Hij ging dan ook keurig met drie toetjes terug naar hun tafel.
In het laadje ‘herstelde inzichten’ heb ik ook van alles gestopt. Want het is natuurlijk wel belangrijk dat je leert van al je stommiteiten in het leven. En daar heb ik er een hoop van, dat zit lekker vol. Maar dat laadje laat ik nog even dicht, het zijn tenslotte herinneringen.
Tilly Gerritsma
