Het was zo goed bedoeld. Ik vond het iets lieflijks hebben en het was heerlijk zacht. Het kussentje met een muis erop. Maar nu zie ik dat toch anders. Een lief klein muisje, als het ware vastgenageld aan een kussentje. Hij kon geen kant meer op. Zielig!
Mijn kleindochter kwam een nachtje logeren en ik verheugde me erop. Een van mijn zonen was er ook dus konden we de taken mooi verdelen. Het bedje van Fenna was versierd met een hartjeskussen, een zachte pluche hond en een mooi zacht kussentje met een muis erop. Het kussentje had ik gekregen en ik vond het best grappig. Fenna niet. ‘Eruit, los maken, open maken’ zei ze bijna in tranen want ze vond het maar zielig. Goh zo had ik het nog niet bekeken. ‘Die muis moet weg’ zei mijn zoon ‘want dat vind ze maar niets.’ Dus het mooie zachte kussentje weggehaald en Woefer de hond en het hartjes kussen bleven over. Uiteraard had ze Bunny, haar knuffelkonijn en Kisa de poes ook bij zich dus het was al druk genoeg in haar bedje.
Toen de logeerpartij voorbij was nam ik het kussentje ter hand. Zou ik de muis kunnen bevrijden? Dat zou Fenna fijn vinden. De pootjes en de oortjes waren met een enkel steekje vast gemaakt. Een pootje was al half los en ik vermoed dat Fenna de muis al uit zijn lijden had willen verlossen. Maar toen kwam de buik en zijn kopje. Zou het een hele muis zijn of een halve? Ik greep als een chirurg in het kussentje en voelde een verdikking dus mijn hoop groeide wat verder. Vakkundig sneed ik met het tornmesje opzei van zijn buikje want hij moest uiteraard wel heel blijven. Helaas constateerde ik dat het toch een halve muis was in een uitgesneden gat in het kussen. Wat eens zo mooi leek, daar bleef niets meer van over. Samengevoegd leek het heel wat maar uit elkaar gerukt was het een zielige boel. ‘Het eerste trauma mam, van je kleindochter’ zei mijn zoon met de toevoeging dat hij ook niet wist hoe lang dit nog zou doorsijpelen. Gelukkig had Fenna de operatie niet gezien. En mocht ze hem de volgende keer missen dan was hij naar muizenland vertrokken waar hij heel lang en gelukkig verder zou leven.
Afgelopen week had ik, hoewel ik fervent fan ben van de zon, hem ook wel even los willen maken van de plek waar hij zo hard stond te stralen. Want zijn warmte doorboorde alles en iedereen en ik kon er, en velen met mij, maar niet van loskomen. Zelf ’s nachts lag ik te sudderen in het bed en ik voelde me even de muis die geen kant op kon. Het los maken van allerlei huishoudelijke taakjes ging me daarentegen wonderwel goed af. Veel te heet! Ik zou er nog een hartaanval van kunnen krijgen. Dus beter maar van niet en de boel de boel laten. Mijn schoondochter stuurt me een appje dat ze met Fenna met de bus (lekker koel?) naar de stad is en naar het Valkhof park zijn om te chillen. Even later zie ik een serie foto’s van Fenna die rennend een ballon achterna gaat, omhoog gooit en stevig vasthoudt. Het zal mijn leeftijd wel zijn maar bij het idee dat ik met deze hitte (36 graden) een ballon omhoog gooi, laat staan er achteraan ren, val ik ter plekke neer. Wel geniet ik telkens van de berichtjes, foto’s en filmpjes van mensen die nog wel de euvele moed hebben om iets te ondernemen. En respecteer ik iedereen enorm die moet werken. De gedachte dat ik iets moet doen, maak ik snel los. Lang leven de siësta.
Tilly Gerritsma
