Ut word mèkant niemer gezéét, schòttelwááse, mar ut tisser nog wel dégelek en ut word toch òk nog wel gedòn hier en door.
Vruger bij ons thuis òk. Sóves nò ut ééte dan moester ut ròzzenhuudje gebid worre.
Onze vadder bidde veur, ons Moeder zaat kouse te stoppe, ons twieje dùrskes moese onder ut bidde de tòffel afruime en schòttelwááse en wij, ming bruurs en ik moese nó bidde. Eigelèk waar dè bij ons onder dè bidde un hel begènkenis, dur waar aalt wel wà te beleeve.
D’n enne kier dan vieler unne verkèt en oit liete ze wel is unne’n bord kapot valle, ons Moeder stook wel is mè de stopnòld in durre vinger, onze Vadder bidde dur wel is néve of ieën van de nóbidders liet unne weind ontsnappe nou en dan waart lache dur die nóbidders. Ja, dur hoefde nie veul te gebeure of gè kont oewe lach nie haawe.
De koekepan wor de gebróóje èrpel in gebróóje wáare die wier mestal mar mè de schòttelslet sles wà uitgeveegd.
Messe kwame nie op tòffel, gè kont dur òk niks mè doen want dur waar niks te snije en dan hoefde gè ze òk nie af te wááse Die gebróóije erpel moeste mar me oewe verkèt wà klènder zien te krijge en die ròmmepap krééde wel nor binne me oewe leppel.
Un tòffelklééd han we wel mar de vond ons Moeder zunt um dur de week, ès ‘r toch gen vrèmd volk waar of kwam, um dè dan op de tòffel te legge.
Ons borde stònne gewoon op de blóóte tòffel, gènne flauwekul, zoewe zin ons Moeder. Ons Moeders tòffelklééd lag moij gestivve en gestrééke in de káást. Allieën mè hòg heiligdáág en net ès mè de kermis, ès de naoste buitendurpse familie op de kermis kwame, ja dan kwam dè tòffelklééd wel vur d’n dag.
Òk ut bèste servies mè alle zilvere leppels en verkètte en nie te vergeete de messe um die ekstra gebróóje karmenaai dur te snééje.
En wà moese, de vròllie, mè zo’n dáág, ja krek, steeds mier schòttelwááse.
Hawdoe
Pietje de Grondwerker
