Di hurde d’n hellen dag van Jan en Alleman, op un par meter afstand nàturlek hè.
Wà is dè wenne, eigelek kunde’r nie òn wenne en dan strakke, èst wer gewoon is, dan is ons mertplein te klien want dan pas haawe we echt afstand, evegoed ès de ons kerke te klien zulle worre want niemest kumt nog bij oew in de bank zitte.
Nou gòij ik èfkes op onze Pastoer zunne prekstoel staon; tis wel de bedoeling dègge strakke, ès we ‘r wer in maage, dègge dan offert in de schaal van alle weeke dègger nie gewist bent.
Ons Kerkmesters zing nie te beroerd um die schaal halfweg unne kier um te gòn schudde.
Zoewe dester uit, gullie merkt wel dè ik unne fan van ons Pastoers ben.
Lock down, des ùn aorig woord, nog nooit van gehurd hier in ons Millse.
Dè wisse die vurstanders en consòrte van ieën groewt Land van Cuijk toen nog nie want anders hàn ze ut zeker gebruikt.
Ut zal wel engels zijn, zin ons M’rietje, die ut eigelek òk nie wis.
Ès ze ming vruger op school mar engels gelierd han in plats van gimmestiek, dan haij ik ut wel gewieëte, ketste ik trug.
Nou we ut toch ovver gimmestiek hebbe, gè kunt nou vort gewoon thuis, in de keuke, gimmestiek maake zonder dègge de deur uit hoeft.
De LOM zend nou gimmestiek lesse uit en dan hoefde die Marion Paoters mar nó te doen en dè is nie moeilek want gè kunt òn d’r mèniere,, al laang van te veure zien, welk bieën ze op gù lichte… of èrrum.
Gè snapt nie, teminste ikke nie, hoe goed desse dè kan, vannant dè ut van huis uit toch echte tegelzetters zijn.
Vur de Ròdsvergadering hoefde òk niemer de deur uit want die hebbe ze heel vrolijk afgeschaft, eindelijk verstaand gekrigge en wie ze gemist hè mag nou op stoon.
Trouwe’s ut wc papier is òk op, dus gè kunt nou òk mar vòrt better thuis blijve. Thuis zitte toch aalt better op uw gemàkske en zeker in di geval.
Des dan mee pèsant wer goed vur de stikstof langs de weg en die borde hàn ze eigelek aachteraf, òk nie hoeve te verandere van honderdtwentig trug nor honderd.
Trouwe’s in Mill hoefde dè toch nie want we hàn ze nie, anders hàn we misschien wel wer moete gòn stemme.
Thuis gù òk alles nog redelek goed, ons M’rietje hè alle kaaste ovverhoop gehòld en net in de lèste kaast hellemòl onderaon vond ze in un olling òngevreete doos de reste van ut spel “Mens erger je niet”. Ut waar nog krek net vur de middeg toen ze, ut vond en de toffel waar nog mar amper afgehòld ofter moes “ge mens erger je nie” gespuld worre.
De pùpke’s han de muis half opgevreete en dè wier opgelost mè vingerhoedjes en gekleurde kneup, dè ging dus nog wel.
De twieje dobbelsteene waare òk nog goed behalve bij enne waar de zes afgevreete, dè geft niks zin ons M’rietje want gij goit toch nooit gen zes. En ès gè ze goit dan hedde vals gedòn.
Ut haij, vond ik, nog laang goed gegòn mar tigge drééij urre barste de bom.
Um klokslag vijf urre hàn we alles wer bij geleed en ut spel wer onder in de kaast weggedouwd, want weggooije is zunt, en de kaastdeur goed op Lockdown. Want, in disse’n tijd… gè wet’ut nie…
Hàwt de moed ‘r in en blijf gezond!
Hawdoe
Pietje de grondwerker
