Toen ik, wij ons M’rietje en ik vruger trouwde, mier dan vijftig joor gelééje, toen stondter in onze fèstgids, die dur ming bruurs en zusters, allemòl ok nog àwwer ès ik, dur hun geschrivve: Hedenmèrge net krek vur de trouwplechtigheid, verdween hun Innige Vrijheid. Iederiejn hè nou de vrijheid um hier van te denke wattie zelf wil!
Ja wà is vrijheid, vrijheid is blijheid en di thema hàn wij nou net bedaacht vur de kunstroute di joor mar ja dur dè corana gekloot kan dè nou di joor nie deur gaon, des dan ok wer de vrijheid van ons.
Toen onze Vadder en Moeder nog leefde en ming bruurs en zusters al zòwà allemòl getrouwd waare, waart hèl gewoon dettie s’zondags allemòl nor huis kwaame. Nie alliejn vur onze Vadder en ons Moeder mar ok um mekaar wer te zien. Ons Moeder paaste op de klènjong zoewe doend dè ut vrouwvolk mè mekaar kònne burte. Onze Vadder zaat in onze’n ennigste pròst di allemòl af te luistere mar krig er gèn speld tusse. Ès ie èlengskis di mùj wier dan zinnie; kam jonge’s we gòn un lùtske biljarte bij de Louw. De Louw dè waar Café Ut Witte Huis, dè kent iederiejn wel hòst en dur wònde wij kort bij. Onder ut biljarte wiere de nòddige pilskè’s gedronke en onze Vadder ging aalt wer gaawéchtig op huis aon. Wij hàn dan net genoeg pilskè’s op um tiggemekaar te zegge; we vatte ‘r nog enne, d’n allerlèste en zoewe ging dè nog wel un par kerre. Onze Vadder zaat ondertusse wer moij thuis in zunne pròst te geniete van unne’n dikke Agio, in blijheid en bevrijd van al die herrie die wij nou èmmoul vòrt brochte um dè wij allemòl tegelijk pròtte.
Um te kunne speule vruger moeste wel wa kunne, want speulgoed moeste zelf mar maake, zoewe timmerde wij vruger is un knijnehok in mekaar. Plànkskis en nagels moeste zelf mar zien te veine mar bij ons op de boerderij lag aalt vanalles en anders gingde mar de stroot over en dan vonde bij d’n burman wel wà gè noddig hait. Gè makte ut òk nòvenant dègge plànkskis lang waare.
Ja, we hàn wel un handzaag mar niemest wis wor ze waar en ès gè ze gevonde hait dan waar ze zò bot ès un hiep. Toent knijnehok af waar ginge wij, dè dinne wij aalt urst òn ons Moeder vrooge en dan pas òn onze Vadder, um te vrooge of dè wij ùn knijnt kreege. Wè zouwe zelf alledaag gras en erdgalle gon plukke en ut hok zouwe wij schòn haawe. De knijnekeutels krigge dan onze Vadder en Moeder vur in d’n grùntenhof. Ja dur moes toch iets tiggenover stoon. Uiteindelèk, dur wier un knijnt op de kop getikt, nie echt nèturlek, en dè wier in dè nééij , dur ons getimmerde knijnehok, gezet. Fietsespieëke diende ès tralie en dan kòn ut knijn òk meepesant nor buite kijke. De naam van’t knijn, Hans, wier op ut dùrke geverfd mè enne vinger die dan gesopt moes worre in de verf. Wij ginge sóves te bed mar van sloope kwam eigelek niks. Ut zelfde gebeurd bij ut knijn en die fietsespieëke waare nie bestand tigge Hans. Hans docht; ik breng zelf ming keutels wel nor dieje grùntehof en vraat meepesant alle kòlle me de grond glijks af en koos de vrijheid!
Onze plàtselèke fietsemakers van, ut Snuutje, ja dè zing eigelek òk echte vrijheids en blijheids strijders. Die zùrge dè wij zurgeloos en in alle blijheid, de vrijheid tiggemoed kunne fietse al of nie mè ondersteuning.
En ès gè nou soves thuis lekker unne’n borrel kunt vatte en gè kunt dan òk nog òk kieze uit Jonge of Aawe kloore en gè doet dè unne kier of vijf dan worde òk mè bitjes blijer en vrijer!
Nieje ut hoeft nie aalt orlog gewist te zing um oew eige blij en vrij te vuule! Lang leeve de vrijheid!
Hawdoe
Pietje de grondwerker
