Sinds eind december volg ik het nieuws over het coronavirus op de voet. Dit gevaarlijke virus moet men zeker niet onderschatten en ik zie het nut van een lockdown dan ook goed in.
Het is echter al enige tijd duidelijk dat het coronavirus veel meer veroorzaakt dan alleen een gezondheidscrisis. Het is een ongekende economische ramp die veel mensen diep raakt. Een vriend van ons is piloot voor United Airlines en zit al maanden thuis. Hem is verteld dat hij nog tot eind augustus betaald krijgt en daarna is het klaar. Wat doe je dan? Ergens anders solliciteren heeft geen enkele zin aangezien alle vliegmaatschappijen in hetzelfde zinkende schuitje zitten.
In het appartementencomplex waar wij wonen is inmiddels een actie opgezet door een groep wanhopige huurders om geen huur af te dragen op 1 juni. Volgens een anonieme enquête zijn sinds de uitbraak van het virus en de daaropvolgende lockdown meerdere gezinnen in ons appartementencomplex hun inkomen kwijtgeraakt. Ons wordt nu allemaal gevraagd om geen huur te betalen, zelfs als je inkomen gelijk is gebleven. Dit uit solidariteit met de getroffen buren.
Stel je nu eens voor dat je een burger bent die met zijn handen werkt en niet vanaf de bank in zijn of haar woonkamer kan functioneren – een piloot, een kroegbaas of medewerker, een sportschoolhouder - en je bent net je baan of inkomen kwijtgeraakt door de lockdown, net als meer dan 40 miljoen mensen in de Verenigde Staten. U zet vervolgens de televisie aan en hoort de medische experts, academici, en technocraten uitleggen dat we de economie langzaam moeten openen - met andere woorden, u moet nog wat langer werkloos blijven - omdat de volksgezondheid erg belangrijk is. Al deze mensen die hun zaak bepleiten, hebben hun baan nog en hebben hun levensstandaard weten te handhaven. Ze hebben het gevoel dat ze belangrijk werk doen. U bent daarentegen uw inkomen (tijdelijk) kwijtgeraakt. Een gevoel van waardeloosheid overheerst en je bent doodsbang voor de dagelijkse overleving van je gezin. Is het dan zo moeilijk om te begrijpen waarom deze mensen sceptisch tegenover de experts staan?
Hier in Amerika legt de coronacrisis een klasse-kloof genadeloos bloot. Het Amerikaanse Ministerie van Arbeid bracht vorig jaar een rapport uit over de "werkflexibiliteit" van Amerikaanse werknemers. In de top 25 procent van de inkomens kan meer dan 60 procent thuisblijven en toch hun werk uitvoeren. Van de onderste 25 procent kan minder dan 10 procent hetzelfde doen. De directeur van een gezaghebbend Amerikaans gezondheidsinstituut, zei onlangs dat hij begrijpt dat het handhaven van deze corona-richtlijnen 'lastig' is. Voor veel mensen zijn ze niet alleen lastig; ze zijn misschien wel levensbedreigend.
Niemand in de Verenigde Staten, Nederland of elders in de wereld kan beweren dat ze de juiste weg voorwaarts weten. Zelfs de directeur van het Amerikaanse gezondheidsinstituut erkende toen hem werd gevraagd of scholen open moesten gaan. "Daar heb ik geen eenvoudig antwoord op”.
Laten we dus allemaal erkennen dat we veel verschillende stemmen moeten raadplegen voordat we deze moeilijke beslissingen kunnen nemen, en dat degenen die de beslissingen nemen empathie moeten hebben voor alle burgers - degenen wier leven op het spel staat (zoals ziekenhuispersoneel), maar ook degenen wier leven op andere manieren op zijn kop zijn gezet door deze vreselijke ziekte.
Tom de Man, Washington DC
