Hoe verzinne ze’t toch dur bij dieje Neije krant, ùn kuukskestrommel ès d’n hoofdprijs.
Pas hàn ze òk al iets ovver’n fietstas.
Oo, mar nou snap ik ut, d’r is toch wel ovver nógedocht.
Nou wille ze de mense en dan vural de vrouwe naturlek op de fiets nor’t turp hebbe um bòdschappe te gòn doen, dan hoeft de gemente dur òk niks gòn ligge te verandere òn die parkeervakke.
Bij ut Snuutje waare al meteen de fietsbaande in de reklame mè gratis weind d’r in.
D’n Burman makte dankbaar gebruik van al dees konsternasie en makte alvast van twieje parkeerplatse iejn terras en zocht zoewe de tòwnadering tot ut mèkant olling veranderde Centrum café, wà verf al nie kan doen.
Ut Centrum op hum bùrt kruipt zoewe doende op d’n Burman aon tot half weg de Kerk.
De Keizer, Broer en Ineke, zing nog aalt de zelfde en hebbe òk nog aalt ut zelfde gròtste terras.
Bij de Frietkroom en zoewe dur kunde nou vort rondum ut huis gòn zitte en alles op eige grond.
Mar miste nou op al die terasse die vakke mè witte strieépe nou dan gòdde nor’t park en dur kunde dan net gòn zitte wor gewild èst mar binne die witte strieëpe is.
Mar um nou trug te kamme op die gruun fietstasse, dees week is d’n urste prijs, ès ge teminste, Heerenveen opgeschrivve het, un olling kuukskestrommel en die paast wer in iejn van die fietstasse.
Volgende kier is d’n urste prijs, denk ik, unne Fluitkittel.
En des nou altijd, wij hebbe verleeije week nog, ik wieët wel nie hoeveul, van zo’n hoofdprijze afgegèvve bij de krinloop.
De naam fluitkittel, zeggut eigelek òk al; unne kittel die fluit.
Nou is ut òk wer nie zoewe dè dieje kittel d’n ollingén dag fluit. Nieje die fluit pas èst watter kokt.
Vruger op die fornuize die mè hout en kole gestokt wiere duurde dè nogal laang en dan vergaate die Moeders dè nog wel is desse watter op gezet hàn en wiere dan dur dieje fluitkittel terug gefloote, toch slim hè.
Tiggeworrig kumt ut watter gekokt uit de kroon, net zò goed ès dè de kuukskes al verpakt zitte in zo’n kuukskestrommel.
Hawdoe
Pietje de grondwerker
