Begin vorige maand heb ik enkele berichtjes ontvangen via WhatsApp waarin mensen vroegen of wij onze huur voor de maand juni wel betaald hadden.
Dit naar aanleiding van mijn vorige column waarin ik schreef dat enkele wanhopige huurders, die hun huur niet meer konden betalen, een actie op poten hadden gezet en andere inwoners van ons appartementencomplex hadden gevraagd om solidariteit te tonen. Een soort van “samen staan we sterk tegen de inhalige huurcorporaties” actie. Inmiddels heeft de gemeenteraad van Washington enkele wetten doorgevoerd die deze groep mensen tegemoetkomt. Overigens bleek ook al vrij snel dat enkele leden van deze actiegroep probeerden te profiteren van deze zorgelijke situatie. Wij hebben dus gewoon braaf onze huur overgemaakt maar blijven wel in contact met alle buren.
We hebben dan wel geen actie ondernomen vanwege deze (economische) coronacrisis, maar we zijn wel meerdere malen de straat opgegaan om te protesteren tegen de gruwelijke moord op George Floyd in de Amerikaanse stad Minneapolis. Washington DC is een multiculturele stad en 47% van de bevolking is zwart. Dit zorgt ervoor dat verhalen van meerdere kanten belicht worden. Maar helaas is racisme ook in Washington veelvuldig aanwezig en dan praat ik niet over etnisch profileren door de politie of over mensen die racistische kreten uiten. Racisme is namelijk een systeem, vroeger bedacht om slavernij te rechtvaardigen, met een hiërarchie die tegenwoordig nog steeds de waarde van ons leven bepaalt. Racisme bestaat uit een grove onbalans van macht voor de blanke bevolking en het is onjuist om te denken dat racisme alleen gaat over huidskleur, negatieve overtuigingen of discriminerende houdingen. Het is een diepgeworteld probleem; zwarte mensen hebben bijvoorbeeld veel minder kans om uitgenodigd te worden voor een sollicitatiegesprek, ondanks een verder volledig gelijkwaardig cv. Ze zijn ook ondervertegenwoordigd in de politiek en de top van particuliere bedrijven. Bijna alle filmhelden en speelgoedfiguren zijn daarentegen blank. Wat zou u ervan vinden als Barbie er alleen in zwarte uitvoering zou zijn. Dat zou u en uw kinderen toch een soort hopeloos gevoel geven. Na eindeloos lobbyen zijn er nu gelukkig Barbiepoppen in meerdere soorten, maten, en kleuren maar we zijn er nog lang niet met zijn allen.
Denk bijvoorbeeld eens aan hoe onze maatschappij “zwart” beoordeelt, de associatie die wij het gegeven hebben vanwege eeuwenoud racisme. Als iets op een zwarte lijst terecht komt is het slechte boel, zwartwerken is illegaal, zwart is pas na wit aan zet met schaken en dammen, Zwarte Piet is ondergeschikt aan witte Sinterklaas en ga zo maar door.
Zwarte mensen willen van deze negatieve associatie af, en terecht. Het zou niet meer van deze tijd mogen zijn maar helaas is de realiteit anders. Gelukkig gaan de zaken wel langzaamaan de goede kant op, mensen zien het probleem steeds meer onder ogen en ondernemen ook actie. Toen men vroeger voor het eerst opperde om de slavernij af te schaffen werd dat weggezet als een “radicaal” idee want het was nu eenmaal gewoonte en traditie. Zouden wij over 20 jaar het afschaffen van Zwarte Piet ook nog steeds als radicaal bestempelen? Ik betwijfel het ten zeerste.
Tom de Man, Washington DC - Langenboom
