De lente is wer in’t láánd en dè kunde nou ònderháánd ok pas zien en ruike ès gè buite kamt.
In de Gelderlander stond dè de natuur un par weeke aachter lupt. We loope eigelek allemòl wel un bitje aachter tiggeworrig mè van alles en nog wà.
Mar um nou wer trug te kamme op dieje natuur dè is zò moij um te zien hè, hoe dieje’n bloesem bij ons òn onze’n Kersenbòm kùmt en dè worre allemòl kerse ès ik afgòij op verlééje joor.
De Merrels en de Spreùwe kamme al gèndurrig kijke en volgens ming zing ze de takke al ònt verdeele.
Durrum is onze Kersenbòm op ut moment in vol ornaat mè geur, kleur en vogelgezang.
Ja wij hebbe geluk gehad mè de koop van ons huis dè d’n vùrrige eigenaar ok geer kerse haij en Hij toen al onze kersenbòm gepòt hè.
Ons Moeder vruger, die wou ok per sé unne kersenbòm in d’n hof hebbe. Unne echte bòm; Ujese Zwarte.
Onze Vadder s’mòndags al vruug op Uje mert aon um zònne “Ujese Zwarte” en jawel hoor Hij kwam trug mè unne bòm op stam.
Ons moeder keurde um goed en wees de plats aon wòrtie moes kamme te staon.
Ming àwwer bruurs en onze Vadder ginge ònt graave want zoewe haij diej Mertmens, gezeet; “ut gat moet d’n dùrsnèij hebbe van de lengte van de stam en zeker un dikke tachtig centimeter diep”. En zoewe riep ie ‘r nog aachteraon ”anders hedde zeker gèn garantie”.
Nou zing wij van huis uit toch wel echte spaojers dus dè gat wier mier ès gròtzat gegrááve. Wà dè betreft hebbe wij die garantie nie nòddig, zoewe zinne ze nog tigge mèkaar, toen ut gat vèrrig waar.
D’n bom wier geplant en toen ie goed recht stond, zouw onze Vadder um ok zoewe vaast haawe terwijl onze Jan en onze’n Thééj en onze’n Harrie, Toon en Richard de grond wer ònvulde, blies onze’n Tien op zunne Toeter van de Hermenie un sort Wilhelmus, mar dan de korte versie want dè gat waar zoewe dicht, mè alleman.
Ons Moeder stond mè un goedkeurend blik en zò goed mògelek in de houding mè ming zus, Marietje en ons Annie òn d’r haand tòw te zien.
Ik waar d’r toen nog nie en ons Moeder haij al zörg van hoe moet dè strakke toch allemòl ès die kerse rijp zing want ut is nie allieën kerse plukke mar ok nog de pitte d’r uit en inmaake en ès ik dan ok nog net geborre zou worre,
ja dan zou alles int honderd loope.
Gelukkig hè ons Moeder dè tegen kunnen haawe tot halfweg oktober.
Toen d’n bloesem òn dieje’n “Ujese Kersenbòm” bègos te kamme twijfelde ons Moeder al of dè ut wel kersenbloesem waar en ze krig gelijk, ut wiere van die keiharde winterpeere die nie gaar te krijge waare.
Dieje mens van de mert, die zin; Ja, dè kan, dan hedde ut gat veul te groot gespaoje. Ut word bij ons in de familie nog duk verteld, in Geure en Kleure...
Hawdoe
Pietje de grondwerker
