Als supervisor van de vier kittens van Poekie ben ik klaar met mijn job. De poes is gesteriliseerd wat schijnbaar castratie heet bij de dierenarts. En mijn zoon en ik hopen op rustige tijden. Geen gezeur van Poekie omdat ze naar buiten wil en schijnbaar iets te kort komt, of op zoek is naar… Een natuurlijk gegeven maar we zitten niet te wachten op een nieuw nestje kittens.
Het was best moeilijk om de moeder en kleintjes van elkaar te scheiden. We hadden een zogenaamd troostdoekje waar de geuren van moeder en alle kittens inzaten. Ieder poes/katje die wegging kreeg zo’n doekje mee. Ruimschoots van tevoren zetten we een kitten in de reismand zodat moeder Poekie het zag, even kon snuffelen zodat ze niet abrupt van haar jong gescheiden werd. Vertel me nooit dat dieren geen gevoel hebben want we hebben met beide ogen gezien wat afscheid met moeder Poekie en vooral het laatste katje deed. Bá, bá, niet leuk! Maar ja, mijn kinderen moesten ook eens het ouderlijk huis verlaten. Weliswaar niet na een aantal weken, maar toch. Extra blij zijn we dan ook dat de kittens allemaal een geweldig liefdevol thuis hebben gekregen. Veel aandacht en liefde voor het kleine spul en tja wat opvoeding, hoort er gewoon bij. Van ieder heb ik al foto’s en filmpjes ontvangen dus kan ik het met een goed gevoel loslaten.
De eerste die wegging is naar Blerick vertrokken en met de poes Diva is Nala zoals ze wordt genoemd, beste vriendjes. Een lief klein meisje geniet van dit mooie jonge en speelse poesje. Twee weken later kwam een man uit Deventer het broertje en zusje halen. Ze hebben een eigen kamer waar ze nog even de boel kunnen verbouwen en de huiskamer wordt kitten- vriendelijk gemaakt. Prachtig dat Frodo en Winnie bij elkaar mochten blijven en van elkaars gezelschap kunnen genieten. Iets minder is het dat het baasje met oordopjes moet slapen want in de nacht is het leuk spelen. Het laatste katje ging naar Oosterbeek en ook daar is Tipi beste maatjes met twee lieve kleine meisjes. Een wildebras die het leuk vindt om in de gordijnen te klauteren. Een extra leuke bijkomstigheid is dat ik met de man zowel een week later met de vrouw een heel leuk gesprek had. Uiteraard over moeder Poekie en de kittens maar ook over psychologie, spiritualiteit en zelfontwikkeling. Mijn boekenkast verraadt mijn interesses en als de bezoeker een soortgelijke aandacht heeft dan wordt het niet zo moeilijk om een gespreksonderwerp te vinden.
We zijn blij dat we voor ieder poesje en katje een hele fijne plek hebben gevonden, dat er met veel liefde voor ze gezorgd wordt. Wat een heerlijk gevoel dat je dan kunt loslaten en verder kunt gaan. Trots ben ik op Daan dat hij zo goed voor moeder en kittens heeft gezorgd. Het huis telkens verbouwd met dozen en planken om een zo veilig mogelijk plek te creëren. Eerst ter zelfbeschermingen en later zodat ze het huis niet verbouwde. Al gaf het voor Daan veel onrust, het bezorgde hem ook veel afleiding en plezier. Ieder kitten hield hij in de gaten en kende hun deugden en ondeugden. Hij observeerde hoe de verhouding met moeder Poekie was en de broertjes en zusjes onderling naar elkaar. Hoewel hij blij was dat er om de paar weken een of twee vertrokken, hij miste ze ook.
‘Het was een treurige week’ vertelde hij me en daardoor was ik blij dat ik hem leuke foto’s, filmpjes en verhalen kon sturen. Het avontuur van het verassingsnestje van de tienermoeder is voorbij. Wat hebben we veel geleerd, het was geweldig om dit mee te mogen maken. Maar een maal is genoeg voor mij!
Tilly Gerritsma, Mill
