Tilly Gerritsma

Geen idee hoe het gesprek kwam op ‘goede tijden en slechte tijden’. Het zal wel iets te maken hebben gehad met het weer. ‘Dat kijk jij toch niet?’ zei mijn buurman bij de viskraam die net als ik op de gebakken vis aan het wachten was. ‘Bestaat dat nog?’ zei ik verbaasd.

‘Kunnen we een keer afspreken?’ appte hij me. ‘Ik wil het ergens met je over hebben’. Natuurlijk word ik dan enigszins nieuwsgierig. Zou het over een bepaalde tekst zijn in een boek wat hij aan het lezen is. Zou het iets zijn wat iemand hem verteld had? Ik had geen idee.

‘Geniet van ’t sunneke’ appte ze me bij het einde van het bericht. Ik keek naar buiten, nergens geen zon te bekennen. Het duurde een half uur voordat ik de zon die vanaf (‘t Huukske) Langenboom moest komen, in Mill te zien kreeg.

Er ligt me toch een stapel mappen te wachten totdat ze verwijderd worden. Geen digitale mappen maar van die ouderwetse die je in de hand kunt houden. In allerlei kleuren en maten staan ze al jaren te wachten totdat ze verwijderd worden.

Het was toch wel heel erg duidelijk, een teken aan de wand. Wat zeg ik… de vele tekens die ik kreeg maar ik heb ze echt niet gezien. Ik wilde ze niet zien omdat ik iets beloofd had en belofte maakt schuld. Maar toch moest ik mijn hoofd buigen voor de tekens die ik veelvuldig kreeg.

Ze is de rust zelve. Helemaal in haar eigen wereldje dat ik nu kom verstoren. ‘Helemaal niet erg’ vertelt ze me. ‘Anders los ik helemaal op in de geest en zo ver is het nog niet’.

‘We leven in een zeer bijzondere tijd die maar eens in de paar honderd jaar voorkomt’ vertelt professor Bob de Wit, Hoogleraar Strategisch Leiderschap aan Nyenrode.

De voordeurbel gaat. Ik heb alle tijd van de wereld, nauwelijks verplichtingen, dus ben nog niet beneden geweest ofwel nog niet op. Ik maak het raampje open van de badkamer en roep oehoe! Tja ik woon aan de bosrand waar ik vaak een uil hoor dus ik pas me gewoon aan.

Jaren geleden hoorde ik van het boek: Een cursus in wonderen. Kortweg ECIW genoemd. Het zou een fantastisch boek zijn en aangezien ik zoals zovele mensen op zoek was naar ‘de zin van het leven’ ofwel zingeving, kocht ik het zo gauw het in het Nederlands was vertaald.

Het stond al heel lang op mijn to do lijst maar het kwam er maar niet van. Deze keer had ik me er echter helemaal op in gesteld om naar ‘Close To Harmony’ (Paul Kahlert, Herman van Kuppevelt en Louis Kahlert) te gaan die speelde in het Lagerhuis. Eindelijk zou ik mijn buurjongen Paul die in de