Toen ik het later opzocht op internet zag ik dat de serie sinds1 oktober 1990 wordt uitgezonden. Jeetje, al 35 jaar, wat een tijd. Zouden er mensen zijn die dit al 35 jaar volgen? Ook bij aflevering gemist als het even niet kon? De man in kwestie die mij op een vragend en tja ik kan het niet helpen, toch enigszins denigrerend toontje vroeg of ik dat ook keek, vertelde even later dat zijn vrouw het keek. ‘Mag zij het wel kijken en ik niet?’ vroeg ik verbaasd. Dat is me toch ook wat. Dat getuigt wel van heel veel liefde voor zijn vrouw dat hij oogluikend vanuit zijn visie een miserabele serie, mag volgen. Mag volgen? Natuurlijk doet ze dat omdat zij het wel leuk vindt en ik kan me ook niet voorstellen dat hij al 35 jaar iedere dag zeurt dat ze GTST gaat kijken. Tenminste dat hoop ik niet voor hen beide.
Tja goede tijden en slechte tijden, daar is schijnbaar ons leven in de meeste gevallen door bevangen. Om licht en donker te kunnen onderscheiden zegt men. Om ons bewustzijn te verruimen zegt men. Om alles maar dan ook alles te mogen of moeten doormaken om door te beleven en door te maken te kunnen groeien als mens, als bewustzijn. Tjeetje, ik ben echt toe aan een flinke portie goede tijden. En doe er nog maar een flinke schep bovenop zou ik zeggen. En daar hebben heel veel mensen behoefte aan als ik zo eens om me heen kijk. Tjeetje wat een mens in een relatief kort leven veel kan meemaken. De technologische ontwikkelingen kan ik met de beste wil van de wereld niet bijhouden. Maar ik heb al wel gemerkt dat zoals met alles, hier een positieve en negatieve kant aanzit.
Mijn zonen hebben een hele mooie natuursteen uitgezocht voor hun vaders graf. Deze is afgelopen week geplaatst en we gaan met zijn allen kijken. We hebben bloemen meegebracht en de kleinkinderen plukken in het gras madeliefjes wat ze op de steen kunnen leggen. Daarna gaan we met zijn allen een hapje eten. Niets kan me zo gelukkig maken als we met zijn allen bij elkaar zijn en het allemaal harmonieus, zo ver als dat met kinderen kan, verloopt. Daan is er niet bij maar gelukkig accepteert iedereen dat dit nu eenmaal zo is. Het is een mooie locatie waar we zitten, vlak langs de waal. We zien de schepen voorbijkomen. Een levend panorama met altijd een wisselend uitzicht. Je weet nooit wat er allemaal aankomt varen en ook weer voorbijgaat. Gelijk als ons leven dat in grote lijnen ook verassingselementen kent. Graag niet te veel want dat kunnen we niet aan, laat staan verwerken. Maar te weinig is ook weer niet goed anders wordt het zo saai en slapen we in. In dit stadium van mijn leven ben ik geneigd om het als enigszins saai te bestempellen. Ware het niet dat het belangrijk is voor de menselijke geest om eens te verstillen. Nou dan heb ik midden in de roos geschoten. En eerlijk gezegd bevalt me, wat ik schijnbaar nog niet voldoende kende, heel goed. De slechte tijden hebben plaats gemaakt voor goede tijden, tijd voor mezelf, tijd voor verdieping. Zonder erg heb ik die extra portie goede tijden voor de geest er gratis bijgekregen, hoe mooi is dat. Het is een kwestie van goede tijden zien.
Tilly Gerritsma, Mill
