Het was toch wel heel erg duidelijk, een teken aan de wand. Wat zeg ik… de vele tekens die ik kreeg maar ik heb ze echt niet gezien. Ik wilde ze niet zien omdat ik iets beloofd had en belofte maakt schuld. Maar toch moest ik mijn hoofd buigen voor de tekens die ik veelvuldig kreeg.
Het kinderboekje: Oma ga jij ook dood? Wat al meer dan een half jaar op de plank ligt gaat er niet komen. De tekst is klaar en geredigeerd maar de tekeningen, die nu eenmaal bij een kinderboekje horen, willen maar niet komen. Degene die het zou doen is iemand die zeer deskundig is maar… ook zeer sensitief. Door persoonlijke en werk gerelateerde problemen kwam het er telkens niet van. Hoewel ik meerdere malen heb gevraagd of hij de opdracht niet liever wilde laten schieten, nee, dat wilde hij juist graag doen. Maar het kwam er maar niet van dus na ruim een half jaar heb ik de stekker eruit getrokken. Toen ik het probleem met mijn schoondochter besprak vertelde ze me over een app die plaatjes over het onderwerp zocht. Na onderzoek vertelde ze me dat het voor de app nog een brug te ver was om ze allemaal in dezelfde stijl aan te bieden. Degene die ik daarna vroeg werd bij het voorgestelde kennismakingsgesprek al ziek. Dus tja hoeveel tekens wil ik nog moeten ontvangen wil het tot me doordringen?
Mijn kleinkinderen weten ondertussen wel dat opa niet dood is maar dat hij in de hemel ofwel in de sferen verblijft. En dat daar ook voor vele zielen nog werk aan de winkel is. Maar anders dan hier op aarde en afhankelijk van de afstemming mag een geest-ziel aan zijn persoonlijke bewustzijn werken om dit te kunnen verruimen. Op weg naar nog meer liefde en licht, dat wat we in de kern al zijn. Tja voor mijn kleinkinderen hoef ik het dus niet meer te doen. Een boek uitbrengen is geen lolletje, het is een hoop gedoe en voor het geld hoef je het zeker niet te doen. Dus is de beslissing om dit project stop te zetten niet zo moeilijk. Ik kan mijn energie wel ergens anders voor gebruiken en degene voor wie naar verdieping zoekt en zelfreflectie, er is meer dan genoeg te vinden op dit gebied.
Mijn kleinzoon was een paar weken geleden heerlijk aan het spelen met de kralenplank. Ik moet dan altijd wat ruimte vrijmaken op de tafel want het is tevens mijn werkplek, in zoverre je hiervan kunt spreken. ‘Oma, je moet wel een keer opruimen’ zei de schat en ja daar heeft hij gelijk in. Maar ik was niet voor een gat gevangen en vertelde hem dat oma schrijfster is en daarom overal papiertjes heeft liggen omdat ik anders alles vergeet. Schijnbaar was dit antwoord acceptabel omdat er geen weerwoord kwam.
Opruimen is natuurlijk wel noodzakelijk, bij tijd en wijle moet je van je oude rommel af zowel stoffelijk als geestelijk. Als je blijft hangen aan oude gedachten en inprentingen dan is er geen ruimte voor iets nieuws. Maar o wat zijn die oude spullen zo ook gedachten soms weerbarstig en soms heel moeilijk te verwijderen. Ze hebben telkens de neiging om terug te komen als je even niet oplet. Als je een zwak moment hebt, je zielig of alleen voelt. Juist dan grijpen ze je bij de kladden. Maar als je dat concept eenmaal in de gaten hebt heeft het zijn beste tijd gehad. Dan kun je zelf je gedachtegang corrigeren en in het nu verblijven. Want laten we eerlijk zijn wie is er nu gediend van oude meuk met name datgene dat is verpakt in een dikke laag verdriet of ellende. Niemand toch!
Tilly Gerritsma, Mill
