Jaren geleden hoorde ik van het boek: Een cursus in wonderen. Kortweg ECIW genoemd. Het zou een fantastisch boek zijn en aangezien ik zoals zovele mensen op zoek was naar ‘de zin van het leven’ ofwel zingeving, kocht ik het zo gauw het in het Nederlands was vertaald.
Het boek is zoals zovele andere boeken nu ook digitaal te lezen net als dagelijkse lessen, filmpjes et cetera. Het boek gaat over God de vader, de Zoon en de Heilige geest. Nou dat vond ik eerlijk gezegd al heel wat, ik spreek zelf liever over de Albron. Ik vond het indertijd een moeilijk boek, bijna niet om door te komen. Mijn hele wereld werd als het ware op zijn kop gezegd. Alles waarin ik geloofde, wat me was voorgehouden, wat ik meende te zien bleek niet waar te zijn. Nu had ik daarvoor al (27) boeken gelezen van het medium Jozef Rulof (JR) en ook hij had met zijn schrijven mijn wereld op zijn kop gezet. Dus was ik t.a.v. ECIW gelukkig al een beetje voorbereidt. Een goede vriend van mij heeft weleens gezegd: ECIW is de snelweg. En JR is de langzame weg. Hij bouwt alles heel voorzichtig op, hoewel dat voor mij bijna dertig jaar geleden net zo goed als een schok binnenkwam. Mijn geest kon het nauwelijks bijbenen laat staan verwerken. Maar ondertussen zijn we vele jaren verder en het grappige is dat beide verhalen elkaar ieder op zijn eigen manier, stuwen naar God, De Albron, het Albewustzijn of hoe je dit ook wilt benoemen. Aan pastoor A van der Meijden heb ik ECIW eens uitgeleend en ook hij vond het een zeer interessant boek.
Het internet heeft zijn positieve en negatieve kanten en dat heb je ook met Facebook. Aangezien ik niet meer zo mobiel ben is dit voor mij een welkome input aan verdieping waar ECIW zowel JR meerdere sites hebben waarin de nodige discussies worden gevoerd. Waar stukjes over de inhoud van de boeken naar voren wordt gebracht. Voor mij zijn het mooie reminders die me weer even de diepte ingooien. Op een gegeven moment was het onderwerp: hard leren om niets te doen. Niets doen is vaak moeilijker dat iets doen en ik herinnerde me hoe ik hier lang geleden direct mee te maken had. Vele jaren geleden zaten we als gezin in een moeilijke fase. De oudste zoon had ik op advies van de huisarts uit huis moeten zetten en daar ging ik bijna aan onderdoor. Op een gegeven moment zouden we als gezin gezamenlijk gaan zwemmen en ook de zoon die uit huis was geplaatst ging mee. Voordat het echter zover was gebeurde er iets zodat de zoon niet mee mocht. Ik was intens verdrietig en zat vol twijfels wat nu te doen. Ik weet nog dat mijn gezin ging zwemmen maar ik wilde niet mee. Overmand door verdriet zat ik buiten op een bankje. ‘Mijn God wat moet ik doen?’ vroeg ik inwendig want ik was ten einde raad. ‘Niets’ werd er in me gelegd en tegelijk ging er een geweldige rust door me heen. Alles was goed hoe moeilijk de situatie toen ook leek.
Hoewel ik God ofwel de Albron nog steeds niet met al zijn enorme wijsheid en vanuit allerlei disciplines (mathematisch, geestelijk et cetera) kan omschrijven, deze ervaring heeft me enorm geholpen en is me altijd bijgebleven. Ik kom niet verder dan dat wat ons helpt, enigszins bestuurt wellicht, een enorme bron is van universele liefde. En zelfs die liefde is vanuit het aardse zicht moeilijk te omvatten. Daarvoor hebben we een veel groter blikveld nodig om Al wat Is te kunnen omvatten en begrijpen. Heerlijk dat ik daar nu alle tijd ofwel ‘niets doen’ voor heb gekregen.
Tilly Gerritsma, Mill
