Er ligt me toch een stapel mappen te wachten totdat ze verwijderd worden. Geen digitale mappen maar van die ouderwetse die je in de hand kunt houden. In allerlei kleuren en maten staan ze al jaren te wachten totdat ze verwijderd worden.
Dus heel voorzichtig er toch maar een paar ter hand genomen. En uiteraard even kijken wat de moeite waard was om zolang te bewaren. Pure nostalgie uit mijn werkzame leven.
In een van de mappen vind ik een hartje met de datum: 09-05-2003. Ik volgde meerdere workshops van Youth at Risk. Jongeren die later door ons opgeleide vrijwilligers gesteund en begeleidt zouden worden. Niet te geloven dat ik dat gedaan heb terwijl het thuis nu ook niet van een leien dakje ging. Maar ik stak er veel van op, voor mezelf en ook voor de thuissituatie. Ook de opleiding counselor heb ik gedaan en ook dat was interessant. Maar de casus die ze daar naar voren brachten waren niet van dien aard waar ik in mijn persoonlijke leven mee geconfronteerd werd. De zware problematiek kreeg ik pas in beeld toen ik bij het GGZ, wederom vrijwilligerswerk, ging werken bij Familie als Bondgenoot. Geestelijk een enorme verrijking en steun omdat je kunt delen, er niet allen voor staat. Hoe schrijnend dat er zoveel zelfhulpgroepen en steunpunten zijn voor de mens bij lichamelijke en of geestelijke nood, hoe fijn dat ze er ook zijn. Niets zo vertrouwd als dat je bij lotgenoten je verhaal kunt delen en je oor te luister kunt leggen.
Terug naar het hartje wat vonden de groepsgenoten van mij. Ik weet nog wel dat we iets positiefs van de ander moesten opschrijven en alleen dat al is noemenswaardig. Want meestal valt het negatieve op, weegt zwaar terwijl ieder mens toch ook zijn mooie en liefdevolle kanten heeft. Als ik de tekst in het hartje lees vraag ik me af of er veel veranderd is. Want veranderen doen we allemaal als we wat ouder worden. De meeste worden zachter, meer begripvol, vergevingsgezind en meer ruimdenkend. Ook het veroordelen komt vaak op een lager pitje te staan. Is dit niet het geval dan raad ik eenieder aan om aan om je aan te zetten tot zelfreflectie. Zo veel beter voor het spirituele aspect, voor ziel en geest, wat we uiteindelijk Zijn. Als ik op het hartje kijk of ik zelf ook wat geleerd heb weet ik niet of ik explosief als iets positiefs moet beschouwen. Het sluit inderdaad wel aan bij: het hart op de tong. Wat ik zo bijzonder vind is dat de mens vaak gespleten van geest is en dat bedoel ik niet negatief. Dus de ene keer heb je het hart op de tong en een andere keer slik je wat je wil zeggen wijselijk in, met de aantekening of dat wel wijselijk is voor je eigen gemoedstoestand? Voor de lieve vrede dus terwijl je zelf een laag stress opbouwt terwijl je dat niet in de gaten hebt. Wanneer ben je goed voor de ander en slecht voor jezelf? Andersom kan natuurlijk ook en het is vaak de kunst om binnen in jezelf te kijken hoe dit mogelijk kon gebeuren. Veel stress en oude pijn ligt hieraan ten grondslag soms van vele generaties diep. Op mijn hartje staan positieve woorden dus ik word er blij van. Hoe is het mogelijk dat ik dat in die tijd heb kunnen laten zien? Tja een mens draagt bewust en onbewust vele maskers in het leven. Gelukkig heb ik er een heel aantal kunnen verbranden, dat doet me goed. Evenals het hartje met al zijn positieve opmerkingen met de wetenschap dat ieder mens dat in zijn bestand heeft, wel of nog niet volledig in werking: Het Hart op de juiste plaats.
Tilly Gerritsma, Mill
