‘Geniet van ’t sunneke’ appte ze me bij het einde van het bericht. Ik keek naar buiten, nergens geen zon te bekennen. Het duurde een half uur voordat ik de zon die vanaf (‘t Huukske) Langenboom moest komen, in Mill te zien kreeg.
Wat is het heerlijk als de zon zich weer laat zien en voelen. Een beschut plekje in de tuin zorgt ervoor dat je je heerlijk kunt laven in de warmte. En dat hebben we allemaal nodig na die vele grauwe en grijze dagen.
In gesprek met vrienden, kopje thee en in de zon, zoeken we telkens de zonzijde op als we onze trieste en donkere ervaringen vanuit alle lagen en diepten hebben doorgrond. Soms kan dat nog niet omdat je er middenin zit maar als het leed bezonken, doorgemaakt en verwerkt is, kunnen we toch, al is het maar een paar staaltjes, zonlicht zien. Het is maar hoe je naar iets kijkt. In balans is het sleutelwoord, totdat een ander voorval zich aandient en je daar ‘je klauwen’ in moet zetten.
Iedere leeftijd heeft zo zijn voor-en nadelen. Mijn leeftijd ervaar ik als een gezegende leeftijd. Gezegend ben ik door het leven hoewel ik dat eerlijk is eerlijk, niet altijd op die manier kon zien. Zoals ieder mens ervoer ik goede en slechte tijden. Het mooie is echter dat ‘de slechte tijden’ juist heel veel goede inzichten opbrachten. Dus van slecht als het ware naar goed veranderen. Hoe mooi is dat. Loslaten is cruciaal in dit geval, als het ware nieuwe weidegronden ontdekken anders blijf je vastgeroest op het oude vertrouwde bouwen. En er valt dan niets meer te bouwen, het is tijd voor iets nieuws, iets anders, een ander programma. Loslaten is echt een dingetje en is voor eenieder weer anders. Het ego, angst kan veelal in de weg zitten en dat kan een hele diepe reden hebben. Maarten Oversier in het boek: bestaansrecht, vertelt hierover. Pijn, verdriet, onzekerheid, angst, al je gevoelens vechten als het ware om bestaansrecht totdat ze opgelost worden. Totdat er begrip ofwel aandacht voor komt. Pas dan, als het steeds meer inzichtelijk wordt wat je gevoelsleven letterlijk dwars zit, kun je als het ware in je eigen persoonlijke bestaansrecht komen. Opvoeding, geloof, scholing, je jeugdervaringen, je ouderlijke en grootouders ervaringen, het kan allemaal meeliften of met andere woorden je gevangenhouden in je gevoelswereld. Vaak onbewust in de krochten van je ziel opgeslagen.
We zijn het in ‘ons groepje’ eens dat er veel in onze gevoelswereld is opgeslagen wat als het ware om een uitweg ofwel uitleg vraagt. Dat wil niet zeggen dat alles opgelost kan worden maar verlichting in je gevoelswereld is wel zo fijn. Persoonlijk vind ik het erg prettig dat veel bespreekbaar is met mijn zonen. Dat we ook echt de diepte in kunnen gaan met al zijn vraagtekens. En ook na de stoffelijke dood, zijn we als energie nog verbonden en kunnen we mentaal nog veel opruimen en dienend bezig zijn. We leven immers in één wereld, de stoffelijke, geestelijke en kosmische allesomvattende wereld. Dat deze wereld zijn positieve en negatieve trillingen kent en we daardoor onze eigen gevoelswereld in de gaten moeten houden mag duidelijk zijn. Ieder van ons haalt zijn kernkwaliteit naar voren en ik zeg heel voorzichtig: geduld. De valkuil is: passiviteit. De uitdaging: daadkracht. Allergie: Ongeduld. Het interessante is dat je voor het een als het ware eindeloos geduld kunt hebben en voor iets anders helemaal niet. Voor mij blijft het razend interessant om me zelf zo goed mogelijk te kunnen ontleden. Ik heb voorlopig dus nog wel wat te doen en dat beklijft letterlijk en figuurlijk heel wat en omvat het hele scala aan emoties waarmee we gezegend en behept zijn. Werk aan de winkel!
Tilly Gerritsma, Mill
