Ik wil eens een keertje uitpakken over hoe het uitpakken van verpakkingen verkeerd kan uitpakken.
Zo, die is eruit! Hopelijk is deze introductie pakkend genoeg om verder te lezen.
Allerlei soorten verpakkingen kunnen mij zo nu en dan mateloos irriteren. Dus ik dacht, dat het voor mijn geestesgesteldheid wel eens goed zou kunnen uitpakken om deze ergernis eens flink aan te pakken. Hopelijk wordt het een pak van mijn hart!
Helaas doen mijn handen als gevolg van artrose de laatste jaren niet meer altijd wat ik zou willen, maar ook voor die tijd was ik nogal eens in gevecht met diverse soorten verpakkingen. Met 4 mannen in huis zat de dop van bijvoorbeeld de fles cola zo vast dichtgedraaid alsof de inhoud ervan bewaakt moest worden. Ze deden het erom! Ik pak ze nog een keer terug, de deugnieten!
En wat te denken van het biefstukje, dat een soort van vacuüm getrokken is met een dubbel laagje plastic aan de bovenkant. Dit zorgvuldig verpakt stukje vlees kun je door aan één van de 4 lipjes op de hoeken los te trekken uitpakken. Soms vergt het een hele studie om juist dat lipje te vinden en ook daarna is het nog eens een precies karweitje om het open te maken.
De kleine zakjes fritessaus of ketchup kunnen ook een uitdaging zijn om deze te openen zonder dat een klodder ervan in het gezicht van één van je tafelgenoten vliegt.
En dan de producten, zoals speelgoed en klein technisch koopwaar, dat beschermd wordt door plastic, zo hard, dat het zelfs met een schaar of scherp mesje moeilijk te ontmantelen is en waar je alvorens het te gaan openen, maar beter alvast pleisters kunt pakken.
Er is één merk, dat zijn verpakking gebruiksvriendelijk heeft gemaakt en dat is HAK-conserven. Hun dubbele draaidop is een welkome vondst in de verpakkingsindustrie. Bij nader onderzoek hierover kom ik in het Algemeen Dagblad een heel interessant artikel tegen met als titel “Deksels onhandig, die pot”. Interessant om te lezen!
Ik zou nog legio voorbeelden van verpakkingsirritaties kunnen opsommen, maar slechts ééntje baart me echt zorgen: namelijk de grote berg afval, die al deze verpakkingen van papier en plastic veroorzaken.
Onlangs bestelde ik bij een gerenommeerde webshop, die van groots uitpakken houdt, een pakje met 3 lijmstiften, hetgeen gemakkelijk in een enveloppe zou passen. Ik kreeg echter van mijn pakketbezorger een platte doos van zeker 30 bij 40 cm overhandigd.
En hoe vaak open je niet een pakje maïzena of zo, dat maar voor twee derde deel gevuld blijkt te zijn. Meer verpakking dan inhoud dus.
Onlangs bestelde ik bij de Hema een windlicht, bestaande uit een metalen frame omwikkeld met pitriet en daarin een glazen pot voor de kaars. De glazen pot was verpakt in 3 velletjes vloeipapier, daaronder een stevig kartonnetje, het windlicht zelf was verpakt in 3 vellen vloeipapier en zat vervolgens in een doos, die op zijn beurt weer verpakt was in bubbeltjes plastic en dit alles was weer verpakt in de vrolijke doos van de Hema.
Soms raap ik de moed bijeen om in mijn gedachten visueel te maken hoeveel verpakkingsafval wij met z’n allen samen produceren. En wat de fabricage van deze verpakkingen teweeg brengt op het gebied van milieuverontreiniging en wat het vervoer van deze te grote luxe cadeauverpakkingen met zich meebrengt. Hoge cijfers met vele nullen schieten dan door mijn hoofd. Maar dan probeer ik me maar snel te herpakken, want ik heb geen zin om bij de pakken neer te zitten. Ik open een pak ijsthee, ik pak een koekje en ik pak de draad gewoon weer op.
Rest mij alleen nog de vraag: hoe vaak komt de lettercombinatie “pak” in deze tekst voor? Haha, nee grapje! Nu even serieus. Wanneer had jij het heel erg te pakken?
Marja Verheijen,
