Tijdens de zomervakantie van 2021 maakten mijn man en ik een fietstocht langs de Linge. Gelukkig hadden we er 4 dagen voor uitgetrokken en konden we dit prachtige stukje Nederland uitgebreid bewonderen. Ik wilde tijdens deze fietstocht ook graag het vestingstadje Buren gaan bezoeken.
Als wij een paar dagen eropuit gaan, verblijft ons hondje Kwiebus altijd bij onze achterbuurvrouw Marina, waar zij in heel goede handen is.
Toen ik haar vertelde, dat we ook naar Buren wilden gaan, begon ze volop te vertellen over de leuke tijd, die ze daar als kind heeft gehad. Haar oom en tante woonden namelijk op Herenstraat 7 en ze had nog hele mooie herinneringen aan de vele logeerpartijtjes aldaar. Ze kreeg daar alle aandacht en voelde zich er bijzonder. Marina liet me een foto uit 1957 zien, waarop ze als 11-jarig meisje samen met haar tante op het trapje van het statige pand zit.
Toen wij in Buren waren, ben ik zo vrij geweest om plaats te nemen op het kleine bordes van het monumentale gebouw. En meteen kwam de gedachte bij me op, dat ik helemaal niet op die trap behoorde te zitten, maar dat Marina dat moest zijn.
Dit voorjaar besloot ik om mijn idee maar eens ten uitvoer te brengen en heb ik een brief aan de bewoners van Herenstraat 7 in Buren gestuurd met de foto uit 1957. Na een korte introductie van Marina, een actieve vrouw van 77 jaar, die nog volop in het leven staat, altijd tijd heeft voor een praatje en voor iedereen klaar staat, durfde ik mijn toch enigszins vrijpostige vraag te stellen: mag ik samen met Marina een keertje jullie huis komen bezoeken om zo al die mooie herinneringen van weleer op te halen?
Binnen enkele dagen had ik een antwoord van de huidige bewoners. Ze reageerden enthousiast en waren nieuwsgierig naar meer foto’s en de verhalen van Marina. Ze zaten echter midden in een grote verbouwing, maar ze zouden weer contact met mij opnemen als deze voltooid was.
Afgelopen woensdag 31 augustus was het zover. Mijn man, ik en Marina vertrokken naar het mooie Buren met een fleurig veldboeket en het fotoalbum van het huwelijk van oom Bas en tante Nellie, dat destijds voltrokken werd in de Sint Lambertuskerk van Buren. In het album stond een hele serie foto’s van gasten in deftige kledij, gefotografeerd op hetzelfde trapje. Het huwelijksfeest werd gevierd in het prachtige huis en zo konden we enkele details van het interieur reeds bewonderen.
Terwijl we door de Herenstraat liepen, vielen we klaarblijkelijk op door onze onderzoekende blik en werden we aangesproken door een bewoner op leeftijd. Hij kon zich oom Bas en tante Nellie nog heel goed herinneren en was zeer geïnteresseerd in het fotoalbum. Aangekomen bij het pand Herenstraat 7 trok Marina aan de bel en riep ze verheugd: ”Die klinkt nog exact hetzelfde!”.
We werden hartelijk ontvangen door de huidige bewoners en meteen al bij binnenkomst in de gang zagen we dat de originele vloer van de foto’s nog steeds aanwezig was. Marina leek ogen te kort te komen om in de smaakvol ingerichte woonkamer punten van herkenning te vinden. Haar eerste reactie was, dat het leek of de ramen lager waren, maar die had ze waarschijnlijk als kind hoger ervaren. Ze wist de trotse bezitters van het schitterende woonhuis te vertellen wat vanaf 1957 nog in vrijwel dezelfde staat was en wat er veranderd was. Onder het genot van een kopje thee en een heerlijk stukje vlaai heeft Marina nog vele herinneringen opgehaald en werd het hele fotoalbum even snel gescand. Ron en Milja, hartelijk dank voor jullie gastvrijheid en vooral mijn dank, dat jullie hebben bijgedragen aan een gedenkwaardig dagje uit naar Buren samen met één van mijn leukste buren.
Rest mij alleen nog de vraag: wie ga jij vandaag vertellen, dat je hen als buren zeer waardeert?
Marja Verheijen,
