Soms kom je er achter, dat er al jarenlang dichtbij je in de buurt iets gaande is, waarvan je nooit weet hebt gehad. Je ervaart het als zó’n grote ontdekking, dat je jezelf afvraagt onder welke steen je al die tijd hebt gelegen.
Onze kleinzoon Driek is sinds een half jaar helemaal into voetballen. Was hij eerst, net als zijn vader en opa fan van PSV, nadat ie van de buurvrouw allerlei Ajaxspulletjes had gekregen, switchte hij. Zo gemakkelijk gaat dat bij kinderen!
Enkele weken geleden vertelde onze schoondochter, dat onze professional in de dop zou gaan deelnemen aan de Kille Cup, een voetbaltoernooi. De wat? Ik dacht, dat ze het verkeerd zei en stelde Kids Club nog als optie voor. “Nee, het heet echt Kille Cup.” Nou vind ik het nogal leuk om de herkomst van namen te achterhalen, maar kil in de zin van koud zal er toch wel niets mee te maken hebben. En “to kill” al helemaal niet.
Kille Cup…. nog nooit van gehoord.
Maar afgelopen weekend heb ik de Kille Cup mogen ervaren en wat was het leuk! Dit voetbaltoernooi voor de jongste jeugd van Wilbertoord en later ook St.Hubert bestaat al 51 jaar. Dit fantastische evenement is ooit eens opgestart door Jan Cornelissen en die werd Jan de Kil genoemd.
Voila! Nu snap ik de naam! Ben ik ook weer tevreden.
Ik heb als trotse oma een training bijgewoond en vorige week vrijdag en zaterdag ook een aantal wedstrijdjes van 8 minuten. De jonge deelnemers worden door de organisatie tot een team geformeerd van ongeveer 6 spelers en de iets oudere kinderen zijn keeper. Ze krijgen allemaal een kleurig shirt en de naam van een eredivisie club. Onze kleinzoon Driek speelde bij FC Utrecht en was topspeler Bouvilas eh…. Vikasdoe ….nee…eh …. “Nee, oma, jij weet er niks van. Douvikas!” Oja, die!
Alle teams hadden hun eigen vlag en mascotte en bij de start van de wedstrijden werden zij allemaal uitgebreid voorgesteld en in het zonnetje gezet. En dat zonnetje was er volop bij een temperatuur van 29 graden. In allerijl werd dan ook nog het wedstrijdprogramma aangepast i.v.m. de hitte.
Het publiek stroomde toe, de wedstrijden werden voorzien van professioneel commentaar en de verbinding was groot in sportpark De Binding in Wilbertoord. De jonge spelers kropen echt in de rol van de professionals met bijbehorende Schwalbes, gebaren en gezichtsuitdrukkingen. Zoveel facetten kwamen er aan de orde: samenwerking, sportiviteit, saamhorigheid, vreugde delen, maar ook verlies leren accepteren en meeleven met de ander, als die dat moeilijk vindt. De scheidsrechters en andere begeleiders zorgden, dat de wedstrijd goed verliep en bij een valpartij deed een natte spons of een aai van de wedstrijdleider al veel. De algehele organisatie liep gesmeerd en het plezier van alle vrijwilligers was overal voelbaar. Ook achter de schermen werd er hard gewerkt. Binnen in de voetbalkantine stonden steeds drinken, boterhammen en vers fruit klaar, want al die kleine motortjes moeten blijven branden. En wat deden al die jongens en meisjes hun best om zo goed mogelijk te presteren.
De prijsuitreiking was één groot feest en elk team werd naar voren geroepen en kreeg een beker en/of vaantje uitgereikt door Jan Cornelissen, de zoon van de grondlegger van dit toernooi. Alle kinderen voelden zich winnaar, al moesten sommigen toch een traantje wegpinken, dat zij niet Ajax waren, die als winnaar een ererondje mocht maken terwijl uit de muziekboxen luid “We are the champions” van Queen galmde.
De Kille Cup, alles behalve kil en koud, maar een competitie vol warmte. Dit jaar letterlijk en figuurlijk.
Rest mij alleen nog de vraag: wat is voor jou jarenlang verborgen gebleven?
Marja Verheijen,
