Lang geleden, heel lang geleden, minstens 20 kilo terug in de tijd, was ik eigenlijk best wel lenig. Nee, niet eigenlijk best wel…ik was heel lenig.
Ik legde beide benen in mijn nek, sprong uit stilstand met twee voeten zo op de keukentafel, deed de split en de spagaat met gemak en won ook nog eens een medaille met hardlopen en hoogspringen op de sportdag van school. Ik moet eerlijk toegeven: in niets zie je nu daar nog iets van terug.
Na een aantal jaren aan yoga gedaan te hebben, waar die flexibiliteit goed van pas kwam, ging ik in “mijn early twenties” in Cuijk jazzballetlessen volgen. Hoewel ik absoluut over geen enkel muzikaal talent beschik, bleek ik toch een redelijk ritmegevoel te hebben. Terwijl ik van stijldansen niks bakte, werd ik bij een optreden van een jazzdansshow in de schouwburg in Cuijk in de voorhoede op het podium opgesteld. En weer moet ik bekennen: in de manier hoe ik me nu voortbeweeg, zie je ook hiervan niets meer terug. De tand des tijds heeft z’n sporen nagelaten.
Met enige weemoed en toch ook wel een kleine dosis afgunst zat ik afgelopen zondag in de zaal van Myllesweerd, waar zo’n 160 leden van dansschool Keep on Movin’ het publiek trakteerden op een wervelende dansshow. Vorig jaar maakten we samen een wereldreis, ditmaal was het thema “In to space” en namen de enthousiaste dansers de volle zaal mee op een fantastische reis in de ruimte.
Renske en Auke, de twee dansdocenten, waren met al hun dansgroepen van allerlei leeftijden al maanden bezig om de dansen te oefenen. En aangezien onze kleinzoon Driek, onze schoondochter Amber en de kleindochter van ons Kaat, Sofie, tot hun leerlingen behoren, waren wij zo’n beetje als voltallige familie aanwezig.
En wat een bruisende show kregen wij voorgeschoteld. Opzwepende muziek, buitenaards mooie kleding, grandioze choreografie en futuristische verlichting versterkten de danstalenten uit de voormalige gemeente Mill en St. Hubert, die zich soms als ruimtewezens over het podium bewogen. De hele kleintjes tot 4 jaar startten de reis naar het heelal en de optredens van de steeds ouder en groter wordende dansers liepen vloeiend in elkaar over. Allemaal gestoken in passende kledij met sterren en glitters, alien-brillen, verlichting in de haren en ook grote ballonnen lichten de donkere ruimte op het podium op. Op het grote scherm worden allerlei beelden van de ruimtevaart vertoond, een heuse astronaut verschijnt op het podium en na de countdown wordt het publiek meegezogen in deze magische ruimtereis.
En terwijl ik met volle teugen geniet, kan ik ook alleen maar bedenken, wat dit een organisatie en voorbereiding vereist moet hebben. Waarschijnlijk is iedereen het harde werken zo vergeten als je kijkt naar het plezier, waarmee alle danstalenten hun uiterste best doen. Sommigen voltooien hun optreden met een big smile en bij een ander zie je de opperste concentratie terug op het gezicht, maar iedereen glimt van trots. Zo ook Driek, die ons ineens tijdens zijn optreden in het vizier heeft, even verlegen raakt, maar dan een boost krijgt om alles eruit te halen wat erin zit.
Als ie eenmaal na twee shows voldaan thuiskomt en wij hem allerlei complimenten geven, weet hij in één zin de hele essentie van het evenement samen te vatten: ”Als je op het podium staat, glimlach je vanzelf!”. En de hele zaal glimlacht mee!
Barry Stevens, Nederlands danser en choreograaf zou zeggen: ”Doorgaan! Vooral doorgaan!”.
Dus: “Keep on movin’, keep on moving!”.
Rest mij alleen nog de vraag: wat beweegt jou om door te gaan?
Marja Verheijen
