Vele jaren geleden vroeg ik aan Jo Willems of hij een schilderij in opdracht wilde schilderen. Ik had een paar zinnen opgeschreven over het onderwerp waarover het moest gaan en voor de verdere rest liet ik het los. Ik was dan ook erg benieuwd in hoeverre Jo geïnspireerd zou worden.
Hoe het schilderij zou heten wist ik al: De Goddelijke Kus. Voor mij betekende ‘de kus’ uiteraard liefde. Een zo’n grote ‘vorm’ van Liefde, een allesomvattende Liefde, die feitelijk niet te beschrijven is. En ook allesbehalve vormvast is omdat het, de Liefde, door alles en iedereen heen sijpelt zonder dat we er vaak erg in hebben. Voor mij persoonlijk is het dan ook belangrijk om niet aan één leven te denken want wat is nu een leven? Een druppel op de gloeiende plaat, een druppel uit de oceaan. We zijn immers als mens doordrenkt van gevoelens en gedachten van Joost mag weten wie of wat. Ons DNA vertelt ons van onze voorouders en neem je het begrip reïncarnatie ter hand dan is dit van hetzelfde laken een pak. Veel gevoelens en emoties die wie weet waar vandaan komen. ‘Aangehecht’ vertelt Gyan me en hij vertelt me nog veel meer hoe belangrijk het is dat je je eigen gevoelens en emoties in de gaten houdt. Dat je oude pijnen opruimt omdat die de boel verstoren, je doorgang naar en van het licht ofwel de liefde tegenhouden. Het schilderij: De Goddelijke Kus, laat de cyclus van het leven zien. Het mannelijke en het vrouwelijke geboren uit één cel. En Jo heeft er uiteraard het Alziend oog bijgemaakt. Ik meen niet dat ik dat besteld had maar ik vind het oké. Het is immers ook de bedoeling dat we, de mens, Alziend worden. Nu zal dit niet lukken omdat we te veel verduistering bezitten ofwel niet alles in de juiste context kunnen plaatsen vanwege de pijnen, de trauma’s waar we zelf mee te maken hebben, vertelt Gyan me later. Het Alziend oog heeft me eerlijk gezegd in het verleden ook wel wat angst ingeboezemd. Want wie kan er nu Alles van me zien. Al mijn blunders? Mijn fouten? De dingen die ik door schaamte wel of niet deed. Terug naar het schilderij. Jo heeft de vorm van een ledenpop gebruikt. Een bekend hulpmiddel bij tekenen en schilderen. Grappig want vanuit die hoek bezien is een iedereen gelijk en inderdaad ook wat houterig. Tot een bepaalde mate beweegbaar maar anderzijds ook ‘rotsvast’. En dat geldt voor het lichaam maar zeker ook voor de geest die als een aureool het ware gevoelsleven van de mens laat zien. ‘Let wel: de mens’ laat Gyan me nog eventjes fijntjes weten. ‘Want in de kern zijn we allemaal liefde en licht en allemaal hetzelfde’. De lichtstralen op het schilderij betekent dat er overal en altijd licht is of anders gezegd bewustzijn. Bewustzijn in het donker en in het licht en ook dit kent vele gradaties. De Goddelijke Kus. Het hangt op mijn slaapkamer en kijkt me altijd aan. Zowel ‘het Alziend oog’ als ‘de Goddelijke kus’. En de ledenpoppen herinneren me tot vervelens toe hoe ‘houterig’ ofwel onbewust we vaak nog in ons leven staan. Dat ik feitelijk niets weet van het hoe en waarom van het leven en wat hier überhaupt de bedoeling van is. ‘Behandel uw naaste als uw zelve’ galmt het in mijn oor. En voor de zoveelste keer: Leer je zelf kennen. Goh jeetje dan heb ik nog een hele weg te gaan. Sorry Jo als je mijn schilderij wat uit jouw inspiratie geboren is anders zou willen interpreteren. Maar anderzijds is dat ook het mooie. Afhankelijk van je eigen bewustzijn wordt een beeld, een plaatje, een gebeuren ingevuld. Hoe mooi is dat!
Tilly Gerritsma, Mill
