Toen ik 4 jaar was, hebben mijn ouders samen met een oom en tante een twee-onder-één-kap gebouwd aan de Kampweg tegenover het militaire kamp.
Dat was toen omheind met een hoog hekwerk en wij keken vanuit ons voorraam op het welbekende bord met de kop van een herdershond erop en de tekst: “Verboden toegang. Gevaarlijk! Bewaking met honden.”
Inmiddels is Mill West helemaal volgebouwd en zijn de laatste resten van het MOB-complex geruimd. Eigenlijk heb ik me als kind nooit afgevraagd wat zich daar allemaal afspeelde. Zo nu en dan liep er “een soldaatje” met herdershond langs de omheining op en dat was zo’n beetje het enige wat mijn aandacht trok.
Mijn interesse ging veel meer uit naar het iets verderop gelegen crossterrein van CCM De Zandhazen. De jaarlijkse Millse Motorcross was een evenement, dat ik met enthousiasme en spanning tegemoet zag. Eigenlijk weet ik niet hoe oud ik toen was, maar ik zie me nog lopen, samen met mijn vader richting het monotone brommende geluid van de motoren. Eenmaal aangekomen op het crossterrein genoot ik van de stoere motorcoureurs, die het zand deden opspatten en de scherpe bochten en het hobbelige terrein trotseerden. “Tis hier hult en bult”, zal ons pap vast en zeker gezegd hebben. En als zo’n snelheidsduivel na een heuveltje van de grond loskwam en door de lucht zweefde, klapte ik in mijn handen van de pret.
Toen ik ouder werd, had zo’n dagje Millse Motorcross ook nog een lucratieve bijkomstigheid. De buurtkinderen verzamelden namelijk na afloop de lege flesjes en dat leverde een leuk bedrag op voor in de spaarpot.
Nu woon ik nog steeds in de nabije omgeving van het toenmalige crossterrein en wandel ik veel met onze hondjes Kwiebus en Lotje in het prachtige bos De Vilheide van Natuurmonumenten. De kronkelende en hobbelige paadjes lenen zich uitstekend voor mountainbikers, die vooral op zondagochtend dan ook regelmatig met hoge snelheid het bos doorkruisen. Je hoort ze amper aankomen en ze naderen in hoog tempo. Ik kort dan altijd snel de riemen van de honden in, schreeuw een keer hard, zodat ze weten, dat ze niet de enige in het bos zijn en spring zo snel mogelijk van het bospaadje af het bos in. Een enkele keer trekken ook crossmotoren een sprintje door het bos. Hoewel dat gepaard gaat met een hoop herrie, heb je niet in de gaten van welke kant ze komen en hoe dichtbij ze al zijn. Helaas woelen ze ook het hele wandelpad om en word ik dus niet echt blij van hun aanwezigheid. Maar aan de andere kant begrijp ik het ook wel. Waar anders kan je hier in de buurt nog deze sport beoefenen? Dus ik vloek een keer en vergeet het maar weer snel.
Twee weken geleden organiseerde Cross Club Mill sinds 5 jaar weer een crosswedstrijd op een terrein aan de Groespeelweg. En hoewel ik niet echt iets heb met deze tak van sport en niet meer in mijn handen klap van plezier, was ik blij voor al diegenen, die wel fan zijn. Ze hebben zeker twee fans erbij. De zesjarige kleindochter van ons Kaat, Sofie en haar neefje Tobie van 8 jaar trokken de stoute schoenen eh... motorlaarzen aan en legden het parcours met succes en vooral veel plezier af.
Gelukkig was het die 15e en 16e juli redelijk goed weer en terwijl ik aan de keukentafel wat zat te fröbelen, zette ik de deuren open. Ik genoot van het ronkende geluid van de motoren; het was zelfs rustgevend en het riep veel herinneringen op. Ik werd bevangen door een gevoel van jeugdsentiment en zag me weer lopen samen met ons pap op weg naar de Millse Motorcross.
Rest mij alleen nog de vraag: voor wie of wat open jij de deuren?
Marja Verheijen,
