Ongeveer een jaar geleden kwam Lotje bij ons wonen. Ze was het hondje van mijn schoonouders, die in het najaar van 2022 binnen 5 weken na elkaar overleden.
Lotje was hun alles, hun lust en leven en opa Geert liep samen met haar nog flinke afstanden of Lotje werd gedragen in een boodschappentas. Of ze lag heerlijk bij oma Gon op de bank te soezen in de zon. Ze waren onafscheidelijk tot het onvermijdelijke afscheid.
Zo’n oud beestje breng je niet naar het asiel en dus besloten wij Lotje te adopteren. Hoe oud ze precies was, wist niemand. De dierenarts had al eerder haar geboortedatum vastgesteld op 1 januari 2011. Toen bleek ook, dat ze een hartprobleem had, waarvoor ze medicijnen moest slikken.
In het begin vond ik haar niet echt een mooi hondje, want ze leek meer op een rioolrat of een vleermuis, zoals wij haar dan ook noemden. Ons eigen hondje Kwiebus vond alles best en ze werden dan ook al snel dikke maatjes.
Als ik ‘s avonds op de bank televisie lag te kijken, nestelde ze zich meteen bij mij. Ze ging op haar rug liggen, achterpootjes wagenwijd open en met haar rechter voorpootje raakte ze steeds mijn hand aan als teken, dat ik haar in haar buikje moest kroelen. Haar iele achterpootjes staken in de lucht. Ze had van die puntige flapvoeten en tussen de tenen groeiden lange haren. Op de een of andere manier deden ze me altijd denken aan de harige voeten van de Grinch. Haar oren stonden altijd recht overeind en waren in verhouding tot de rest veel te groot. Aan weerszijden zaten er lange haartjes aan met subtiele krulletjes erin.
Ze lag graag op de achterleuning van de bank naar buiten te kijken. Toen we vorig jaar een nieuwe bank kochten, was een eis, dat de achterleuning zo breed was, dat de honden erop kunnen liggen. We bleken zeer zeker niet de enige klant te zijn met die wens. Lotje zat echter liever op de vensterbank en dat ik deze elke dag moest ontdoen van haren en modderpoten en ook de onderkant van de ramen moest zemen, dat deerde me niks. Als ik mijn schoenen aandeed en de riemen pakte, stond Lotje al klaar. Ze vond het heerlijk om door het bos te struinen en hoog gras was haar favoriet. Door de medicijnen moest ze vaak plassen en soms tilde ze haar pootje zo hoog op, dat ze bijna omkukelde. Een enkele keer deed ze zelfs een soort van handstand met beide achterpootjes in de lucht.
Ook voor de kleinkinderen was Lotje een echt vriendinnetje en liet ze zich al het geknuffel en gekriebel welgevallen. Het was dan ook altijd een heel geregel, wie met welk hondje mocht wandelen, wie welk bordje met voer mocht klaarzetten en wie na het wandelen welk hondje een snoepje mocht geven. “Pas op, want Lotje moet het snoepje met het pilletje erin!”. Wat zou ik dat gekibbel toch weer graag willen horen, maar Lotje is er niet meer. Vorige week zondag is ze rustig ingeslapen.
Op 10 oktober zouden we Lotje haar eerste verjaardag bij ons vieren en ook op Dierendag deze week hebben we haar helaas niet in het zonnetje kunnen zetten. Ondertussen waren er in ons huis maar liefst 6 plekjes gecreëerd, waar Lotje en Kwiebus hun middagdutje konden doen, nou ja ze sliepen eigenlijk de gehele dag door. Ik laat nog even alle mandjes en kussens in tact. De lege aanblik van het favoriete mandje van Lotje doet zeer. Ik mis haar. Haar kromme spillepoten, haar niet altijd welriekende adem, de flossen haar achter bij d’r kont, haar betraande ogen met beginnende staar, het gesnotter recht in mijn gezicht en het feit, dat zij ’s morgens eerder wou wandelen dan ik de kans had gehad om zelf naar het toilet te gaan.
Dag lieve Lotje.
Rest mij alleen nog de vraag: wie mis jij?
Marja Verheijen
